Ο νέος δίσκος του Παπακωνσταντίνου προσωπικά με έφερε σε ένα αδιέξοδο. Κατά τη γνώμη μου, ο εν λόγω τραγουδιστής είναι ένας από τους σημαντικότερους της ελληνικής σύγχρονης μουσικής, που χαρακτήρισαν το τραγούδι, ειδικά στην δεκαετία του 80. Επίσης θεωρώ πως διαθέτει μια εκπληκτική φωνή η οποία πλέον όμως είναι κρίμα να «χρησιμοποίειται», όπως πρίν από 2 δεκατίες, καθώς έχει πολλά περισσότερα να πει και συνακολούθως να εκφράσει – τραγουδιστικά αλλά και στιχουργικά/ιδεολογικά, αντιστοίχως.Στην συγκεκριμένη δουλειά ακολουθήθηκε η γνωστή συνταγή που συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια για γνωστούς καλλιτέχνες. Μαζεύουμε μια αφρόκρεμα δημιουργών και τους αφήνουμε να δημιουργήσουν για τη φωνή ενός αγαπημένου ερμηνευτή. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι απαραίτητα κατακριτέο, μιας και υπάρχουν παραδείγματα σπουδαίων αποτελεσμάτων, αλλά σίγουρα έχουν υπάρξει και αποτυχίες παρόλη την αξία των δημιουργών που κλείθηκαν να συμμετέχουν. Κάπου ενδιάμεσα βρίσκεται το «Φρέσκο Χιόνι» για μένα. Συγκεκριμένα, στο δίσκο βρίσκονται οι δημιουργίες του Γιώργου Ανδρέου, Σταμάτη Κραουνάκη, Οδυσσέα Ιωάννου, Νίκου Ζούδιαρη, Κώστα Λειβαδα, Μανώλη Φάμελλου, Νίκου Ζιώγαλα, Μαριανίνας Κριεζή και Γιώργου Κλεφτογιώργου. Όλοι κατάφεραν να δημιουργήσουν εξαιρετικά κομμάτια, παραδείγματα του πως θα έπρεπε να κινούνται τα ελληνικά τραγούδια σήμερα. Ακούγεται εντελώς αντίθετο αυτό με ότι προείπα, αλλά η μεγάλη μου ένσταση είναι ότι ως επί το πλείστον τα κομμάτια αυτά γράφθηκαν για τη φωνή και την έκφραση του Παπακωνσταντίνου, βασιζόμενα στην προ 20ετίας μουσική του ταυτότητα. Ίσως πάλι ο ίδιος να έχει επαναπαυθεί στην ίδια εκφραστική μανιέρα -κι έτσι από κοινού φτάνουμε στο τελικό αποτέλεσμα.Έχοντας ακούσει τον Παπακωνσταντίνου σε κομμάτια που δε στηρίζονταν καθαρά στο στυλ εκείνο, έχω πραγματικά μαγευτεί. Δεν είναι τυχαίο οτι ένα κοινό που έχει αρχίζει και παραδέχεται και ανοίγει τα αυτιά του στην σύγχρονη ελληνική μουσική, αρνείται κατηγορηματικά να δείξει αποδοχή στον συγκεκριμένο ερμηνευτή, λόγω της επιμονής του σε ένα στυλ όμοιο αυτού που τραγουδούσε προ 20 ετών. Το κομμάτι που τυχαίνει διαφορετικής μεταχείρισης και αποτελεί και μια ιστορική συνάντηση με την Χαρούλα Αλεξίου είναι το «Οι μέρες που δικάζουν», από τον Σταμάτη Κραουνάκη, ο οποίος παραμένει πιστός στο προσωπικό του στυλ και προκαλεί τους ερμηνευτές του πάντα να βγάλουν τον πιο αληθινό τους εαυτό. Επίσης, για άλλη μια φορά ο Οδυσσέας Ιωάννου ξεδιπλώνει περάτρανα το στιχουργικό σκοτεινό του ταλέντο, επιβεβαιώνοντας πως πλέον πρόκειται από τους σημαντικούς της νέας γενιάς. Σε γενικές γραμμές είναι ένας αξιοπρεπής δίσκος, με αρκετά καλά τραγούδια, που όμως οι κοινή τους πορεία με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου δεν πηγαίνει το ελληνικό τραγούδι κάπου παραπέρα. Αντίθετα με αφήνει απογοητευμενη, καθώς με λαχτάρα περίμενα να ακούσω την τρυφερή εκφραστική φωνή του. Για τους φαν του καλλιτέχνη είναι μια σχετικά καλή δουλειά...αλλά χρειάζεται και κάτι παραπάνω. Χρειάζεται να ξεφύγουμε από μανιέρες και καλούπια που φέρουν ταυτότητες παλαιότερων γενεών και καταστάσεων απ’όλες τις απόψεις. Και είναι κρίμα και για τους δημιουργούς που φτιάχνουν όμορφα κομμάτια αλλά και έναν τραγουδιστή που παραμένει ταυτιζόμενος με τη μορφή ενός ροκερ προ 20ετίας και δε μπορεί να σταθεροποιηθεί με μια νέα που θα του αξίζει, γιατί πραγματικά ο Παπακωνσταντίνου είναι ένας εξαίρετος ερμηνευτής.
