Μετά την περυσινή, μεγάλη επιτυχία που γνώρισαν οι Marsheaux με την καταπληκτική διασκευή στο κομμάτι-σταθμό για την ιστορία της ηλεκτρονικής μουσικής, το Pop Corn του George Kingsley, οι προσδοκίες για μια ανάλογη συνέχεια ήταν πλέον μεγάλες και να που έναν ολόκληρο χρόνο μετά η Σόφι και η Μαριάνθη έρχονται ξανά στο προσκήνιο για να τις επιβεβαιώσουν ή να τις διαψεύσουν.Μετά λοιπόν από την ραδιοφωνική επιτυχία του Pop Corn μέσα από τη συλλογή Nu Romantix, την παρθενική εμφάνιση των κοριτσιών επί σκηνής με ένα σχεδόν ονειρικό τρόπο –και ποιος δεν θα ήθελε να ξεκινήσει τη live καριέρά του ανοίγοντας τη συναυλία ενός ζωντανού θρύλου της ηλεκτρονικής σκηνής, του Karl Bartos- το κλίμα που είχε τεχνηέντως καλλιεργηθεί για το μυστηριώδες ντουέτο έφερνε αρκετούς από τους θιασώτες της εγχώριας electro σκηνής να περιμένουν, αν όχι με αδημονία, τουλάχιστον με αρκετό ενδιαφέρον το ντεμπούτο του σχήματος. Τα κορίτσια θα έπρεπε να δικαιολογήσουν όλο αυτό το mini hype που είχε δημιουργηθεί γύρω από το όνομά τους και να αποδείξουν ότι μπορούν πλέον να βασιστούν και στις δικές τους συνθετικές δυνάμεις.Η πραγματικότητα που βρίσκεται λοιπόν; Κάπου στη μέση και εξηγούμαι: μπορεί οι δυο κορασίδες να στηρίζουν και πάλι πολλά στις διασκευές (το Pure των Lightning Seeds, το October Song μετατρέπεται στο ‘’Όλα Γυρίζουν’’) όμως πίσω από αυτές δεν βρίσκεται το χάος αλλά ένας σημαντικός αριθμός ξεσηκωτικών, χαρούμενων electroclashy tracks. Πιθανώς, το γεγονός της επιλογής του Pure, για πρώτο video μέσα από το album, να ξενίζει –με δεδομένη και την πρότερη ύπαρξη του Pop Corn ως video επίσης- όμως πρέπει κανείς να αναγνωρίσει στα κορίτσια ότι έχουν την ικανότητα να δίδουν μια νέα πνοή ζωντάνιας σε κάποια ήδη υπάρχοντα σημαντικά κομμάτια.Και φυσικά το E-Bay Queen δεν είναι μόνο αυτό. Πρόκειται για ένα δροσερό, ολόφρεσκο, χορευτικό album που σφύζει από ζωντάνια και είναι γεμάτο από εύθυμη και ανεβαστική, απλή στη σύλληψη και την εκτέλεση, ηλεκτρονική pop. Μην ψάξετε για πολύπλοκες συνθέσεις μέσα στο δίσκο, απλούστατα δεν υπάρχουν και αυτό σίγουρα δεν αποτελεί μειονέκτημα. Ίσα-ίσα που οι ίδιες οι κοπέλες το επεδίωξαν και επιτέλους ξόρκισαν το φάντασμα της μιζέριας και του σκοταδιού που κατατρέχει τη νεορομαντική σκηνή.Τα -αυστηρώς 4λέπτα- tracks σαν τα Flash Lights (με το βασικό ριφάκι ‘’δανεισμένο’’ από το Hands Around My Throat των Death In Vegas), Play Boy, Computer Love (καμία σχέση με τη σύνθεση των Kraftwerk, αν και κάποια στοιχεία του παραπέμπουν σ’ εκείνους), Tonight, m.a.r.s.h.e.a.u.x (στα 80’ς ήταν μόδα κάθε συγκρότημα να έχει κι ένα κομμάτι με τίτλο το όνομά του αλλά με τη μορφή αρχικών) κάθε άλλο παρά αμελητέα μπορούν να χαρακτηριστούν. Θα δυσκολευτείτε πολύ να βρείτε αδιάφορο κομμάτι (ίσως μόνο το The Game να τα καταφέρνει) και το γεγονός από μόνο του λέει πολλά. Σίγουρα τις αιχμές του δίσκου αποτελούν το Pure και δευτερευόντως το Pop Corn, όμως το όλο εγχείρημα στέφεται με απόλυτη επιτυχία και μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ένα από τα πιο πετυχημένα ελληνικά ντεμπούτο των τελευταίων ετών. Δεν νομίζω ότι οι Marsheaux έχουν να ζηλέψουν πολλά πράγματα από τις Βρετανίδες συναδέλφους Ladytron και Client και σε ό,τι αφορά στη δική μου εκτίμηση, έχουν κατακτήσει με άνεση μια θέση δίπλα τους.
