Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να βλέπεις συντελεστές ενός πετυχημένου και αγαπημένου σχήματος να παρουσιάζουν τις προσωπικές τους δουλειές, με ένα δικό τους ξεχωριστό στίγμα, εξίσου μοναδικό με το στίγμα μιας μπάντας που έγραψε ιστορία στη σύγχρονη ελληνική μουσική. Το album “Κι έτσι χωρίς να βιάζομαι”, μπορεί να μην είναι η πρώτη προσωπική δουλειά του Γιάννη Μήτση, κυκλοφορεί όμως σε μια περίοδο που όλα μοιάζουν να έχουν ξεκινήσει από την αρχή για μια αγαπημένη παρέα μουσικών. Η πολύχρωμη χελωνίτσα που διαβαίνει την χρυσή αμμουδιά της παραλίας στην πανέμορφη ζωγραφιά του εξωφύλλου, κρύβει από πίσω της ένδεκα τραγούδια, ένδεκα μικρές ιστορίες σε μουσική του Γιάννη Μήτση, ο οποίος τραγουδάει στα περισσότερα, ενώ σε κάποια έχει γράψει και τους στοίχους. Ο δίσκος ολοκληρώνεται με την συμμετοχή πλειάδας συντελεστών, μεταξύ των οποίων η Αλμπίνα που χαρίζει τη φωνή της σε δυο κομμάτια, ο Χρήστος Τσαπράζης στο μπάσο, ο Κώστας Παντέλης στην ηλεκτρική κιθάρα, καθώς επίσης και αρκετών στιχουργών. Όπως λέει ο ίδιος ο Γιάννης Μήτσης ο δίσκος ξεκίνησε το Φλεβάρη του 2002 και ολοκληρώθηκε τον Φλεβάρη του 2004 στη Θεσσαλονίκη κάτι το οποίο του κόστισε αρκετά, μην έχοντας τον χρόνο να αφιερωθεί πάνω του αναπόσπαστος. Τα τραγούδια με πολύ όμορφες ενορχηστρώσεις, χαρακτηρίζονται από την ωριμασμένη μελωδικότητα τους, γέννημα σαφέστατα σκληρής δουλειάς. Είναι χαρακτηριστικό ότι το “Μίλα μου” ανοίγοντας τον δίσκο κερδίζει από την πρώτη στιγμή τις εντυπώσεις, κινούμενο στα πλαίσια μιας έντεχνης – ροκ μπαλάντας με ποιητικό δυναμισμό και βαθιά ερωτική αύρα. Το “μια πόρτα χτύπησα κι εγώ” που ακολουθεί, εντάσσει πλέον τον ακροατή στην ακουστική γραμμή του album, όπου η έντεχνη χροιά γίνεται εντονότερη με κατασταλαγμένες ήπιες μελωδίες, φθάνοντας μέχρι το λαϊκό “οι χιονάτες της βροχής” αλλά και το μελένιο “Αγγελούδι”. Παρά τις εξαιρέσεις, δε θα ήταν παράταιρη η σκιαγράφηση της κυκλοφορίας ως έντεχνη, χωρίς όμως αυτό να είναι δεσμευτικό, καθώς οι ηχογραφήσεις ταιριάζουν το παραδοσιακό με το σύγχρονο σε μια ολόφρεσκια υποδειγματική παραγωγή. Όπως ξεκαθαρίσαμε από την αρχή, η χαρά έγκειται στο γεγονός της αξιοπρεπέστατης κυκλοφορίας. Μέσα στο album υπάρχουν ακούσματα που θα ενθουσιάσουν, χωρίς όμως να μπορούν να εκτοξεύσουν το χαρακτηρισμό της σε κάτι παραπάνω από καλό. Σε κάθε περίπτωση όμως, σε επίπεδο ενορχήστρωσης και παραγωγής έχουμε μια πολλά υποσχόμενη κυκλοφορία, που απροκάλυπτα κλείνει το μάτι για ακόμα ομορφότερα πράγματα από τον Γιάννη Μήτση στο μέλλον.
