Δέκα χρόνια κλείνουν στην ηλεκτρονική σκηνή της χώρας μας οι Universal Trilogy και το γιορτάζουν "αλλαξοπιστώντας" (o.k., χιούμορ κάνουμε, μην αρχίσετε πάλι...) προς την κλασική ροκ, την ψυχεδέλεια, αλλά και -για πολύ λίγο- προς το electro-punk. Όχι, δεν αστειευόμαστε, για τους Θεσσαλονικούς electronica/dance θιασώτες μιλάμε, μόνο που αποφάσισαν να παίξουν ένα ιδιόμορφο παιχνίδι με τους fans που αγόρασαν το "Plus+", το τελευταίο τους στούντιο άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 2001. Σίγουρα, οι U.T. ήταν πάντα μία μπάντα με ευαισθησίες και δομή κομματιών που ξέφευγαν από τα στενά όρια του περιτυλίγματος που επέλεξαν (ειδικά με την ακρόαση του προηγούμενου άλμπουμ, δεν χωρά αμφιβολία), μόνο που στην επανηχογράφηση αυτή πολλών κομματιών του Plus+, με την προσθήκη δύο νέων κομματιών, ο Άγγλος παραγωγός John Antony (με συμμετοχές σε παραγωγές των Queen, Van der Graaf Generator, Genesis, Roxy Music) τους ώθησε σ' ένα απρόσμενο υβρίδιο που γέρνει σαφώς προς μια πιο καθαρή, κρυστάλλινη rock, παρά σε μία πιο σύγχρονη εκδοχή του. Τα αποτελέσματα, δε, ποικίλλουν. Το "Inside Blue" αποκαλύπτει όλη τη γαλήνια ομορφιά του, τα "Make My Day" και "Butterfly" είναι μελωδικοί κιθαριστικοί δυναμίτες, τα "Technohead" και "Information" μοιάζουν βγαλμένα από το "The Fat of the Land" (ως ήχος, βέβαια), αλλά π.χ. το "I'm not me" ακούγεται σαν b-side των Depeche Mode με hard rock κιθάρες, ενώ το "Last Breath" ξεκινά μελαγχολικά και downtempo, μα απογοητεύει στο μπάσιμό του. Το σημαντικότερο όμως -κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος- βρίσκεται στις ιδέες και τον ήχο, ήτοι κατά ένα μεγάλο μέρος στο σημείο από το οποίο θα περιμέναμε τα περισσότερα: Την παραγωγή. Παρά το ενθουσιώδες Δελτίο Τύπου που κάνει λόγο ακόμα και για επιρροές από Stereolab και Sonic Youth και για τον "ορισμό του τί σημαίνει modern rock track", ο ήχος δεν έχει και τόση σχέση. Οι αντιστοιχίες, στα παραδείγματα, είναι η ψυχεδέλεια και το κλασικό rock. Ίσως σωστότερο είναι αυτό που γράφεται στην αρχή, για "κομμάτια ξαναδουλεμένα μέσα από δρόμους παλιού, αυθεντικού rock". Αν και προτιμούμε βία και νοθεία, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι τα πέντε peaks του δίσκου που αναφέραμε, είναι αρκούντως κολλητικά. Ωστόσο -ειδικά από αυτούς- έχουμε μεγαλύτερες απαιτήσεις...
