Να σε βάλω στο κλίμα: Μετά από μία παρέλαση ήχων στ' αυτιά σου από διαφορετικά είδη, σκάει μια γνωστή φώνή - δείγμα δυσεπίκτητης σπιρτόζας επικοινωνίας και γύρω της απλώνονται τα γευστικότερα εδέσματα μιας ελαφρώς bop-ίζουσας jazz με θαυμαστή latin percussion. Κάπου στα μισά ξεχνάς ότι το arrangement κάνουν οι Νάμα με το Μάξιμο Δράκο και νομίζεις ότι βρίσκεσαι στα 40s, με τον Arsenio Rodrigues ή έστω πολύ κοντύτερα στις μέρες μας με την salsa όπως μας την αστικοποίησαν οι Miami Sound Machine. Tρομπέτες, τρομπόνια, πλήκτρα, κι -ακόμα καλύτερα- εκείνο το λαχταριστό hammond στοιχειώνουν τα τρία latin jazz κομμάτια ("Το Ψαράκι", "Το Καπέλο", "Mambo Solero") αυτού το single - έκπληξη από μία μπάντα που δεν είχα και σε ιδιαίτερη εκτίμηση. Στην επιπλέον έκδοση του πρώτου κομματιού, μάλιστα, σουιγκάρουν και μπλουζάρουν περισσότερο, ξεφεύγοντας εντελώς. Πόσες φορές η έμπνευση αντικαθίσταται από την ικανοποιητική αναπαραγωγή επιρροών; Πάμπολλες. Αυτό που μπορώ να σου υποσχεθώ είναι ότι αν μπεις σε τέτοιο trip μετά από την τετράδα, χρειάζεσαι επειγόντως επίσκεψη σε ψυχίατρο!
