"Αειθαλείς καραβάνες του ελληνικού hip-hop" είχαμε χαρακτηρίσει κάποτε τους FF.C. Να θυμήσουμε ότι αποτελούν το παλαιότερο ελληνικό σχήμα για το hip-hop, συμπληρώνοντας φέτος 17 χρόνια ζωής και πορευόμενο σε ένα δικό του, τίμιο δρόμο. Πλέον όμως, και μετά από μία μικρή περίοδο σχετικής ευφορίας, είναι δύσκολες οι εποχές για το είδος, αφού οι πολυεθνικές εταιρίες προσανατολίζονται πια σ' ένα άκρως εμπορικό κομμάτι που περισσότερο έχει να κάνει με τη μόδα του R&B (όπως την αντιλαμβάνονται, τέλος πάντων). Μοιραίο είναι λοιπόν από τη Universal, να βρίσκονται πλέον στην ανεξάρτητη Ήχοτρον -δεδομένης και της λογοκρισίας το κορυφαίου κομματιού εδώ από την πρώτη. Το κομμάτι αυτό είναι το "Παραμύθι": Εκρηκτικό, έξω από τα δόντια, υπέρ του δέοντος δεικτικό και συγκεκριμένο, πραγματικά αποτελεί γροθιά στο στομάχι, έστω και αν οι ομάδες ανθρώπων στους οποίους κάνει αναφορά, η κοινωνική νομεκλατούρα ή το σύνολο των βολεμένων (όλων μας, λίγο πολύ) το πολύ πολύ να μην έχει την ευκαιρία να το ακούσει ποτέ. Ο Δημήτρης Πετσούκης γράφει πάντως ίσως το σημαντικότερό του κομμάτι κάτω από ένα ξερό και αγχωτικό industrial σκηνικό, ένα κομμάτι που καλώς ή κακώς ξεχωρίζει με διαφορά από τα υπόλοιπα. Από εκεί και πέρα ξεχωρίζουμε έναν virtual, εξομολογητικό διάλογο με το άλλο κομμάτι του εαυτού του, στο "Συζητώντας με εμένα", το κλειστοφοβικό "Ποιος Δαίμονας" (με το υπέροχο "μάθε θαρραλέα να φοβάσαι"!) και το καλοκαιρινό/ragga "Πάρε λίγο φως". Το "Απολογισμός", τέλος, είναι το δικό τους καρφί στο φέρετρο μιας σκηνής ανύπαρκτης, που όταν πάει να εκτιναχθεί, τρώει τις σάρκες της (όπως, άλλωστε, και στα άλλα είδη). "Δεν υπάρχει hip-hop φάση, δεν υπάρχει σκηνή να μας στηρίξει, η μόνη σκηνή που μας στηρίζει παραμένει ίδια τόσα χρόνια, φτιαγμένη από ξύλο συνήθως και γεμάτη από καλώδια", μας λένε και λίγο αργότερα η αυτοκριτική περνάει τη δική της μπογιά στον καμβά του απολογισμού: "νιώθω ότι δεν έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου, κι άρα φέρω κι εγώ ευθύνη".Αυτά ως προς τα σημαντικά. Η πλειοψηφία του άλμπουμ, βέβαια, χάνει αισθητά σε παραγωγή. Ποτέ δεν ήταν και το δυνατό τους κομμάτι, αλλά εν έτει 2004, κομμάτια όπως τα "Πρόσεχε", "Χρηματολαγνεία", "Οσα μου 'μαθες εσύ", "Απομακρύνθηκα", "Ριπή" και "Όσο και να σκέφτηκα" είναι "λίγα". Οι φίλοι τους σίγουρα θα βρουν αρκετά κομμάτια που θα τοποθετήσουν δίπλα στα αγαπημένα τους από τα "Σ΄αλλη διάσταση", "Η απειλή", "Οχυρωμένη αντίληψη", "Υπ Όψιν", παρ' όλα αυτά η ανισότητα του άλμπουμ είναι εμφανής. Τέλος, λίγη προσοχή και στο συνοδευτικό artwork (που μοιάζει περισσότερο με demo πρωτοεμφανιζόμενης μπάντας) δεν θα έβλαπτε. Respect μεν σε ένα από τα group που το έχουν κερδίσει με το σπαθί τους, από την άλλη όμως δεν μπορούμε να πορευόμαστε μόνο μ' αυτό...
