Ανήκω σε εκείνους που δεν διαπίστωσαν κάτι αξιοσημείωτο στην πρώτη τους, ομώνυμη δισκογραφική δουλειά πριν από τρία-τέσσερα χρόνια κι εξακολουθώ και με τη δεύτερη να μην πείθομαι. Μία με κρυστάλλινη hard rock που στολίζεται με σόλα, μια με χιλιοακουσμένες μπαλλαντοφόρμες, άλλοτε με slide περάσματα, κι ευχάριστα country διαλείμματα -προσθέστε ένα χαρντροκίζον βαλς, κι ένα χιουμοριστικό φανκ-ροκ με μπόλικη δόση από τα 80s και έχετε το σύνολο. Σύνολο δεμένο που διαπνέεται από την αγάπη τους για τις blues/country, μα κυρίως για hard rock μουσικές και που διακατέχεται από (αυτο)σαρκαστική διάθεση. Σύνολο που δεν παρασύρεται τόσο αυτή τη φορά σε καταγγελτικές ευκολίες, που διαθέτει από ισχυρό ως τραβηγμένο/παρωχημένο χιούμορ, αλλά που παράλληλα μουσικά συλλέγει ένα σωρό κλισέ που τελικά αντιμάχονται ψυχή τε και σώματι τα όσα με τους στίχους επιθυμεί να εκφράσει. Και τελικά καταλήγει μια υπόθεση χαβαλέ που ίσως αξίζει κανείς (ιδιαίτερα αν εξακολουθεί να βρίσκεται στους εντρυφούντες της Θεσσαλονικιώτικης ροκ σκηνής) να παρακολουθήσει ζωντανά, αλλά που ως άλμπουμ προφανώς δεν έχει να προσθέσει απολύτως τίποτα στα ακούσματά μας.
