"Συγκρότημα γεμάτο απλότητα και ζωντάνια με ήχους που ανήκουν στα εκτροχιασμένα πλαίσια του ηλεκτρικού και την ευαισθησία του ακουστικού. Οι στίχοι και η μουσική συνδυάζονται αρμονικά συμπληρώνοντας το ένα το άλλο, ενώ ταυτόχρονα ολόκληρη η αισθητική του δίσκου διακατέχεται από ένα νέο πνεύμα, αυτό της ειλικρινούς κατάθεσης ψυχής και πολιτιστικής άποψης".Αν είσαι πρωτοεμφανιζόμενος πως να μην χάσεις πόντους με τόσο "αβραμοπουλικό" Δελτίο Τύπου. Δόξα τω Θεώ, έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε Δελτία που είτε δεν λένε τίποτα, είτε επιδίδονται σε άνευ επαφής με την πραγματικότητα βερμπαλιστικές υπερβολές, κι έτσι δεν περιμέναμε να μάθουμε και πολύ περισσότερα από τα παιδιά, πέρα από το ότι γνωρίστηκαν στο πανεπιστήμιο που όλοι σπούδαζαν στο τμήμα μουσικών σπουδών. Το θετικό είναι ότι οι ίδιοι πήραν την κατάσταση στα χέρια τους, έκαναν την παραγωγή και σίγουρα τους αξίζουν συγχαρητήρια γιατί φαίνεται να έχουν φτιάξει με μεράκι -σύμφωνα πάντα με το προσωπικό τους γούστο κι αισθητική- αυτό που κάνουν.Τα κομμάτια αποκαλύπτουν μια μπάντα που έχει ακούσει πολλάκις το ομώνυμο των Smiths, κινούμενα στη συνέχεια από το post-punk στο κλασικό ελληνικό φανκάτο ροκ των 90s, κι από τις λεγόμενες (κακώς, αλλά πρέπει να συννενοηθούμε κάπως, έτσι;) έντεχνες ροκ φόρμες, με φλάουτα, βιολιά, κλαρινέτα κι ακορντεόν σε πιο noir και μπλουζάτες καταστάσεις (ιδίως στο κομμάτι "Μυσταγωγία"). Κι από εκεί καταλήγουν σε ένα ενδιαφέρον, αλλά μάλλον ατελές στην ιδέα του, "Πυρ και μανία", στα χνάρια του Φοίβου Δεληβοριά. Προφανώς ένα "θέλουν πολύ δουλειά ακόμα" φαντάζει απίστευτα βαρετό και κλισέ και δεν ξέρω αν το πρώτο δείγμα γραφής τους μας δίνει περιθώρια να περιμένουμε πολύ περισσότερα από αυτά που οι ίδιοι φαίνεται να επιδιώκουν: Την αποτύπωση σκόρπιων ιδεών, χωρίς σαφή προσανατολισμό, με έλλειψη της απαιτούμενης φρεσκάδας για ένα ντεμπούτο, αλλά και με σαφή έλλειψη φιλοδοξιών. Κανένα από τα δώδεκα κομμάτια, οποιασδήποτε μουσικής κατεύθυνσης που ακολουθούν, δεν αφήνει κάτι πίσω του και δεν φταίει μόνο η παραγωγή, για να μην τα ρίχνουμε όλα στην έλλειψη δυνατοτήτων.Οι Ρίξε το πέντε ανήκουν στις μπάντες για τις οποίες λέμε ότι "παίζουν καλά", μόνο που αυτό που παίζουν προς το παρόν δεν δύναται να αφορά πολύ περισσότερους από το στενό τους κύκλο. Τους εύχομαι το αντίθετο, αν φυσικά το επιθυμούν και οι ίδιοι.
