Μετά «Απο το Ένα Τσιγάρο Δρόμος» σειρά έχει η νέα συλλογή που μας φέρνει η LYRA, «Η Εποχή των καφέδων». Φαίνεται ότι η εν λόγω εταιρία έχει βαλθεί να κάνει τον απέραντο κατάλογό της πολύ πιο προσιτό προς εμάς, «συναρμολογώντας» συλλογές, που κατά την πλειοψηφία τους διαθέτουν ένα αξιοπρεπές και καλό περιεχόμενο, ενώ παράλληλα δημιουργούνται και λειτουργούν βάση ενός πολύ έξυπνου concept. Στη συγκεκριμένη συλλογή αντικείμενο και αφορμή γίνεται ο καφές, που βέβαια, παραμένει κυρίως ως αναφορά στον τίτλο ή στο στίχο, παρά ως λόγος και αντικείμενο λατρείας, θαυμασμού και άλλων αντίστοιχων συναισθημάτων. Τα κομμάτια δένουν αρκετά μεταξύ τους όσον αφορά τα ηχοχρώματά τους και τις μελωδικές κατευθύνσεις τους, αλλά ακολοθούν και μια πιο αρμονική πορεία κατά το άκουσμά τους. Η επιλογή είναι πραγματικά εξαιρετική, καθώς πρόκειται για κάποια χαρακτηριστικά κομμάτια της ελληνικής μουσικής, που για κάποιο λόγο, ναι μεν έχουν την δική τους σημαντική θέση στην ιστορία, αλλά είναι απο αυτά που τυγχάνουν μη συχνής ακρόασης. Όποιο κομμάτι περιέχει τη λέξη «καφές» στον τίτλο του γίνεται αυτόματα κομμάτι της συλλογής, αν και υπάρχουν και κάποια τα οποία απλά τον φιλοξενούν στους στίχους τους. «Η Μπαλάντα του Καφέ» με τη Νένα Βενετσάνου ανοίγει τη συλλογή, ενώ η «Καλημέρα» του Νίκου Παπάζογλου έρχεται με πιο βαριές διαθέσεις. Καφέ σερβίρουν και ο Ορφέας Περίδης (απο το δίσκο του «Καλή σου Μέρα αν Ξυπνάς», ο οποίος ανήκει στη Sony) αλλά και ο Σωκράτης Μάλαμας, μέσα απο το δίσκο που δημιούργησε μαζί με το Νίκο Ξυδάκη. Σε δεύτερη εκτέλεση ακολοθούν το Καφεδάκι του Μανώλη Χιώτη με τη Μαριώ, και το «Έτσι ήμουνα περαστικός (Φτιάξε μου έναν καφέ)» του Χρήστου Νικολόπουλου και του Λευτέρη Παπαδόπουλου, με τη φωνή του πάλαι πότε Παιδιού απο την Πάτρα, Λάμπρου Καρελά. Στους ίδιους τόνους συνεχίζει με το «Κάτσε να πιούμε ένα καφέ» του Γιώργου Ζαμπέτα, το «Οι γυναίκες οι παλιές» με τον Γεράσιμο Ανδρεάτο, απο τον εκπληκτικό δίσκο «Δέκα Χρόνια στου Μπακάκου», αλλά και με τη Βίκυ Μοσχολιού να τραγουδάει τον αρχοντορεμπέτικο «Καφέ» του Μιχάλη Σογιούλ και του Θάνου Σοφού (αυτό το κομμάτι προέρχεται απο δίσκο της Eros Music). Ο «Πικρός καφές» με το Λάμπρο Καρελά κρατάει το βαρύ και ελαφρώς εξ’ ανατολής, εντεχνικό ύφος της μέχρι τώρα ακρόασης, για να το συνεχίσει ο Πέτρος Δουρδουμπάκης με «Το Φλυτζάνι» και η Μελίνα Κανά με το «Αχ! Να περάσει ο πυρετός». Ενδιάμεσα, όμως, παρεμβάλεται το «Όσο κρατάει ένας καφές» του Θάνου Μικρούτσικου και του Άλκη Αλκαίου, διασκευασμένο απο τον Γιώργο Αλουπογιάννη, ο οποίος το προσεγγίζει με πολύ ενδιαφέρον τρόπο δίνοντας του σαφώς πιο ροκ και ηλεκτρονικούς ήχους, οι οποίοι αποφεύγουν περιέργως να το φορτώσουν. Και καθώς εξελίσσεται όλη αυτή η συλλογή και ρέουν οι καφέδες και τα χαρμάνια τους, οι μελωδίες γλυκαίνουν και πάνε κάπου κοντά στη δεκαετία του ’80, τότε που ο Βαγγέλης Γερμανός, η Μαρία Δημητριάδη και η Αρλέτα εκπροσωπούσαν το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι και μας κέρναγαν ανάλαφρα τραγούδια, γεμάτα εικόνες καθημερινές και λόγια απλά, συμμετέχοντας εδώ με τα αντίστοιχα κομμάτια τους για τον καφέ. Δυστυχώς, πέρα απο τη σημαντική μουσική συνεισφορά, αυτό που αποδυναμώνει αυτή την καλή προσπάθεια, είναι το ελλειπές booklet. Θα ήταν πραγματικά πολύ σημαντικό και ενδιαφέρον, αν μέσα σε αυτές τις σελίδες υπήρχε κάποιο υλικό με λίγα λόγια για τα κομμάτια, τους δίσκους, και τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν και στη συλλογή αλλά και στον ίδιο τον κατάλογο της εταιρίας. Αντί λοιπόν αυτών των πληροφοριών, υπάρχει ένα σημείωμα του Γιάννη Ξανθούλη σχετικά με τον καφέ και οι τυπικές, αναφορικές πληροφορίες περί δημιουργών, συντελεστών κλπ. Είναι πραγματικά κρίμα σε συλλογές που έχουν λόγο ύπαρξης και μπορούν να σταθούν, χωρίς να θεωρούνται αρπαχτές, να μην γίνεται η ίδια αξιόλογη δουλειά απ’όλες τις πλευρές, είτε είναι η επιλογή των κομματιών, είτε το artwork ή οτιδήποτε άλλο. Παρόλ’αυτά... «Η Εποχή των Καφέδων» διαθέτει ένα δυνατό χαρμάνι και αφήνει τις εξαιρετικές της μελωδίες ν’αναδηθούν ευχάριστα, πότε με δόσεις πίκρας και πότε με δόσεις χαράς.
