"Μία σειρά από άλμπουμ με μία και μόνη κατεύθυνση: τη μαγεία της μουσικής, έτσι όπως εκφράζεται από το τραγούδι μας. Όπως το νιώθουμε γύρω μας, καθημερινά - και όπως μας περιγράφει: χωρίς όρια ή προσδιορισμούς, μέσα από αισθήματα και όνειρα. All that magic - για ένα τραγούδι που είναι ελληνικό, σύγχρονο και λαϊκό, που φέρει παραδόσεις και ποίηση, που προσφέρει ταξίδι και συγκίνηση..." Σημείωμα του Γιώργου Χαρωνίτη, ο οποίος επέλεξε τα κομμάτια των συλλογών της σειράς "All that magic".Ο διευθυντής του περιοδικού "Jazz & Τζαζ" ξεκίνησε μια σειρά ιδιότυπων συλλογών από το ευρύ ρεπερτόριο της Λύρας, που αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό ανακυκλώνεται σε συλλογές, άλλοτε ιδιαίτερα έξυπνες θεματικά, άλλοτε συγκεντρωτικές ενός είδους, κι εδώ με μοναδικό κόνσεπτ ...την ολότητά του, όπως ακριβώς θα συνέβαινε σε μια ethnic συλλογή. Κάτι που δεν χρειάζεται να μας ξενίζει. Η πολυμορφικότητα των επιρροών μας, και λόγω γεωγραφικής θέσης και λόγω ιδιοσυγκρασίας, βοηθά λίγο παραπάνω στο να έχει νόημα ένα τέτοιο ταξίδι, για όσους φυσικά το αντέχουν. Σάουντρακ εδώ είναι ο έρωτας και η αγάπη, αν και με το μπέρδεμα του "Love songs" και γενικώς το "μπέρδεμα", είναι δύσκολο να βγάλει άκρη κανείς. Και μιας και ηχητικά ..."ο Θεός κι η ψυχή του", διακρίνουμε (μετά κόπων και βασάνων) τα βασικά στάδια του έρωτα, κι όχι της αγάπης: "Θαυμασμός" στα πρώτα κομμάτια, "επιθυμία" στα επόμενα, "πραγμάτωση" αμέσως μετά, "τέλος κι αποχαιρετισμός" στα επόμενα, ώσπου να φύγει μακριά "στον αστερισμό του πιγκουίνου". Όλα αυτά όμως ξεχειλίζουν από νοσταλγία. Και κάτι που από την αρχή γνωρίζεις ότι θα έχει τέλος.Νοσταλγία που ξεκινά από το "Οργανικό" του Νίκου Ξυδάκη και μετουσιώνεται στην εξωτική επιθυμία του περίφημου "Λουλούδι του δάσους" των Κατσιμίχα από τη συνεργασία τους με τους Apurimac. Από εκεί αρχίζουν χαμηλές ηχητικές πτήσεις και εσωστρεφή αγγίγματα, όπως εκείνο το δαντελένιο "Πορτραίτο μιας νεράϊδας" του Λουδοβίκου των Ανωγείων και οι "Φλόγες" του Σαββόπουλου από το ιστορικό "Τραπεζάκια έξω" που ήδη έκλεισε 20 (και βάλε;) χρόνια ζωής. Η πορεία κάθε άλλο παρά γραμμική είναι. Δεν ξεκινάμε από κάπου για να πάμε κάπου αλλού. Κι αυτό γιατί π.χ. γυρίζουμε στην Κρήτη και την "αρχόντισσα λύρα" του Ψαραντώνη και της Νίκη Ξυλούρη στο "Δαχτυλίδι" και πεταγόμαστε μέχρι το ρεπερτόριο μιας εκ των σημαντικότερων εκπροσώπων του Νέου Κύματος, την Πόπη Αστεριάδη στο "Σκληρό μου αγόρι", για να ξαναγυρίσουμε στην ανατολίτικη ματιά του Νίκου Ξυδάκη, με την φωνή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη ("Νείλος"). Η πρόθεση μεν του Γιώργου Χαρωνίτη σεβαστή και την τιμούμε, αλλά από εκεί ως το "Πόσο σε θέλω" με την άψυχη δεύτερη εκτέλεση των Αναστασία Μουτσάτσου και Μαρίνας Σκιαδαρέση, είναι μακρύς ο δρόμος. Είναι ταξίδι που δεν κάνουν πλέον ούτε οι world music συλλογές, ούτε ακόμα και τα ανοιχτά μας αυτιά στις ήδη αγαπημένες μουσικές: Τα "12 τραγούδια του Lorca" του 69 με μουσική του Γιάννη Γλέζου μας αφήνουν ένα σκόρπιο χνάρι, ο "Αύγουστος" του Νίκου Παπάζογλου συνεχίζει την παρέλαση των αναμνήσεων και ακολουθείται έξυπνα σαν ιδέα από Χατζιδάκι και Μελίνα Μερκούρη ("Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι"), μόνο που για να γίνει αντιληπτό στο αυτί μας, κάναμε ένα σωρό συνειρμούς. Η συλλογή ολοκληρώνεται με ένα κομμάτι από τον Μάνο Πυροβολάκη και τα Κινούμενα Σχέδια, καλλιτέχνες που εξαιτίας της ειλικρινούς τους εμπλοκής στην παράδοση, μέσα από ποπ και έντεχνα θέλγητρα, τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση. Εδώ βέβαια εκπροσωπούνται από ένα αιθέριο κομμάτι που κινείται στα χνάρια του Πορτοκάλογλου, για να βουλιάξουμε έπειτα στο θλιμμένο "Μη μου θυμώνεις μάτια μου" του Σταύρου Κουγιουμτζή (ερμηνεία Γιάννη Πουλόπουλου) και να πετάξουμε ευθύς αμέσως "Στον αστερισμό του πιγκουίνου" με τη Σαβίνα Γιαννάτου και τον Γιάννη Παλαμίδα, το κορυφαίο κομμάτι της συλλογής. Ενα εξάλεπτο αριστούργημα 22 χρόνων, από ένα από τους κορυφαίους ελληνικούς δίσκους ever: Το "Σαμποτάζ" της Λένας Πλάτωνος. Ο πειραματικός, ονειρικός του ήχος, οι jazz και ανατολίτικες μυρωδιές και το πέπλο παιδικής αθωότητας του άλμπουμ είναι αυτά που έβαλαν την Πλάτωνος στην καρδιά μας. Ρωτήστε και τον Κωνσταντίνο Βήτα, κάτι παρόμοιο θα έχει να σας πει... Τέλος; Ναι. Με μια μεσογειακή (ιταλική) γεύση, από εκείνες που μας άφησε η Σαβίνα Γιαννάτου στην καταπληκτική σειρά των εμφανίσεών της στη Σφεντόνα και κατόπιν στο "Terra Nostra" που με χαρά κι ευτυχία τοποθετήσαμε στις κορυφαίες θέσεις των άλμπουμ του 2002.Δύσκολα μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την αξία των κομματιών αυτών και τους δημιουργούς τους. Είναι κομμάτια που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν βιδωθεί στα πίσω μέρη του μυαλού μας και που λίγο πολύ διαθέτουμε στις δισκοθήκες ή τις αυτοσχέδιες συλλογές μας. Το "Love Songs & Fairytales vol.1" μας δίνει υποψίες ευωδιάς από ένα ευρύ φάσμα του ρεπερτορίου της εταιρίας, αλλά χρειάζεται λίγη παραπάνω προσπάθεια για να αντιληφθεί κανείς τις προθέσεις του επιλογέα του. Και στην πολλή σκέψη για να ομαλοποιήσεις τα μουσικά σκαμπανευάσματα, χάνεται η ψυχική επαφή.
