Το τελευταίο διάστημα είχαν πέσει στα χέρια μου αρκετές δουλειές ελληνικών ροκ συγκροτημάτων οι οποίες ήταν τουλάχιστον ενδιαφέρουσες και με άποψη. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι με μικρά αλλά σταθερά βήματα επιτέλους οι κυκλοφορίες της σκηνής αυτής αποκτούν κάποιο «επίπεδο» και μπορούμε έτσι να ξορκίσουμε ένα μέρος των κακών επιλογών των προηγούμενων ετών όπου κάθε μέτρια ή λιγότερο μέτρια μπάντα έβρισκε την ευκαιρία της να δισκογραφήσει οδηγώντας –δικαίως- σε πτώση την ελληνόφωνη σκηνή, τουλάχιστον όσον αφορά στις εντυπώσεις. Αναθεωρώ τις απόψεις μου! Το συγκρότημα «Σαν γριά» τουλάχιστον από αυτό που ακούω στο πρώτο τους cd μου θύμισε και μάλιστα πολύ έντονα το κακό παρελθόν την ελληνόφωνης ροκ σκηνής. Κακή φωνή, σκληρές κιθάρες με πολλά hip-hop και funky στοιχεία, χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάποια ιδιαίτερα εμπνευσμένη μουσική προσέγγιση. Δεν ξέρω τι με χάλασε περισσότερο σε αυτό το cd η κακή φωνή, οι εντελώς άχρωμες και χιλιοπαιγμένες ακόμη και από συνοικιακά γκρουπάκια συνθέσεις, ο γενικότερα καθόλου προσεγμένος ήχος…Δώδεκα κομμάτια αποτελούν το cd, το ένα εκ των οποίων δεν αναφέρεται στους τίτλους, χωρισμένα κατά κάποιο τρόπο σε δυο ενότητες, άλλα πιο οργισμένα και άλλα πιο ‘μελωδικά’ όσο κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Για να είμαι ειλικρινής οι ‘Σαν γριά΄ μου δημιουργούν την αίσθηση ότι ακούω σε κάποια κομμάτια μια πολύ κακή απομίμηση των ‘Μαύρη Μαγιονέζα’ και σε κάποια άλλα τις ‘Μάσκες’ στα χειρότερά τους. Το συγκρότημα απ’ ότι ξέρω είναι ιδιαίτερα ενεργό σε live εμφανίσεις και παρόλες τις αδυναμίες του τουλάχιστον φαίνεται πως αγαπάει αυτό που κάνει, γι αυτό ελπίζω πως όταν έρθει και δεύτερη δουλειά του μπορεί να δούμε κάποια καλύτερα στοιχεία…
