Η ταινία "Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα" είναι -πριν την προβολή της ακόμα (από 31 Ιανουαρίου θα την δούμε επισήμως στους κινηματογράφους)- από τις πιο πολυσυζητημένες ελληνικές της σεζόν, μα και το soundtrack που τη συνοδεύει δεν πάει πίσω. Η πρώτη αποτελεί το τελευταίο μέρος της τριλογίας που ξεκίνησε ο Νίκος Νικολαΐδης με Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα και συνέχισε με τη Γλυκειά Συμμορία. Μιας τριλογίας για "τα χρόνια της χολέρας", το βλέμμα δηλαδή του δημιουργού πάνω στις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Το δεύτερο δεν είναι παρά μια καλή αφορμή για τον Γιάννη Αγγελάκα να ξεφύγει από το καθιερωμένο μοτίβο στο οποίο μας έχει συνηθίσει (και ιδιαίτερα με τις απογοητευτικές παραγωγές του στη ΧΑ!), με 23 συνθέσεις που ως στόχο έχουν να συνοδεύσουν με διαφορετικούς και υποβλητικούς ήχους την πλοκή της ταινίας στην οποία πρωταγωνιστεί. Κι επειδή τίποτα δεν έρχεται από μόνο του, αυτό το ηχητικό αλαλούμ που βασιλεύει στο soundtrack δεν μπορεί παρά να υπαγορεύεται από τα ίδια τα ακούσματα του δημιουργού, πράγμα από μόνο του θετικό, ακούγοντάς το.Έτσι λοιπόν αργές lo-fi σύνθεσεις με μπαγλαμαδάκι ("Χορός για έναν") πλαισιώνουν και διαδέχονται afro-τσιφτετέλια ("Χτυπήματα"), μυστικιστικές Tricky-goes-Arabica βάσεις ("Καμηλιέρικο στριπτίζ"), βαλκανο-dance σκιρτήματα με παραμορφώσεις ("Ποντιακό στριπτίζ"), διαστρεβλωμένα βαλσάκια ("Ο χορός"), περιβαντολλογικές οργανο-ηλεκτρονικές ασκήσεις ("Σκιά", "Υπόστεγο dub") και ευάκουστες ακουστικές μελωδίες με διακριτικές παρεμβάσεις πνευστών ("Ζάχαρη"). Παράλληλα όμως έχουμε μπαλλάντες στο στυλ των τραγουδοποιών της americana, μόνο που είναι το λιγότερο ανέμπνευστες, για να μην πούμε χιλιοτραγουδισμένες (τα δύο αγγλόφωνα τραγούδια που έγραψε κι ερμηνεύει ο Συμεών Νικολαΐδης), αλλά αποτυχημένες drum'n'bass εκλάμψεις ("Rave-μέλισσα")... Το ομώνυμο, τέλος, είναι μια κλασική για τον Αγγελάκα μπαλλάντα με μπαγλαμά, η οποία επίσης ξεφεύγει σε παραγωγή απ'ότι μας έχει συνηθίσει, παρόλο που δεν το προδίδει από την αρχή.Ως αυτόνομο άκουσμα το album δεν είναι παρά μια συλλογή υφολογικών ασκήσεων, οπωσδήποτε άκρως ενδιαφερόντων (ομολογώ ότι ένας μακροχρόνιος οπαδός θα χαιρόταν ιδιαίτερα και μόνο γι'αυτή την εξέλιξη) και πολλές φορές πέρα και από κάθε άλλη παρόμοια εργασία πιο 'εκτιμημένων' ηχητικών πειραματιστών/αναμοχλευτών. Σε στιγμές όμως σου δίνει την εντύπωση όμως ενός συνόλου ατελών δημιουργημάτων, που είτε δεν αναπτύσσονται ώστε να απελευθερώσουν τη δυναμική τους, είτε διαδέχονται το ένα το άλλο με τρόπο που μειώνει την όποια αισθητική τους συμβίωση. Σε καμία περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με αχταρμά -άλλωστε η υφολογική ποικιλία είναι πάντα ευπρόσδεκτη- απλά το soundtrack από μόνο του δεν παρέχει τα απαραίτητα θέλγητρα για να γίνουμε συνταξιδιώτες ενός συνολικού, συνεκτικού κι αυτόνομου έργου, που μπορεί κανείς να ακούσει από την αρχή ως το τέλος. Έτσι η χαρά περιορίζεται στα πρώτα ακούσματα, τότε που επικρατεί η έκπληξη.
