Με όχι και τόσο εύφορο έδαφος και ούτε ιδιαίτερα χαλιά στρωμένα στην αρχή της καριέρας τους και μετά πολύ μεγαλύτερου κόπου και βασάνων απ'ότι απαιτεί μια παραγωγή σήμερα, τα δύο αδέρφια ξεπήδησαν στη δεκαετία του 80, ηχογραφώντας έναν εκ των καλύτερω δίσκων της ("Ζεστά Ποτά"). Ενορχηστρωτικά ήταν ό,τι πιο έξυπνο κυκλοφορούσε τότε (ακούγεται άλλωστε ακόμη και σήμερα αρκετά κοντά στα ακούσματά μας), μουσικά ότι πιο μεστό, στιχουργικά ό,τι πιο ουσιαστικό και ποιητικό. Κρατούμε το τελευταίο, στοιχείο που χαρακτήρισε όχι μόνο την ίδια τους τη γραφή, αλλά και μερικές επιλογές τους. Ποιήματα που γράφτηκαν από άλλους και μελοποιήθηκαν από τους ίδιους, μα δεν ξεχώριζαν ως αισθητική από το σύνολο του album, στοιχείο που ελάχιστες φορές έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια στην ελληνική δισκογραφία. Το "Υπόγειο" (Ρίτα Μπούμη Παπά), "Η Μαϊμού" (Νίκος Καββαδίας), το "Καταγγέλω" (Λ.Καρακάση), τα "Εχεμύθεια" και "Θεόφιλος Χατζημιχαήλ" (Ανδρέα Εμπειρίκου, με τη συμμετοχή της Ελλης Πασπαλά), το "Ερωτικό Κάλεσμα" (Μενέλαος Λουντέμης) και το "Το Ωραίο Καλοκαίρι" (Αργύρης Χιόνης), "Του Ερωτα", "Παλιά Καλοκαίρια", το "Δωμάτιο" (Λένα Παππά) και η "Γυναίκα της Ψυχής μου" του Γιώργου Σεφέρη, είναι οι μελοποιήσεις που βρίσκαμε μέχρι τώρα σκόρπιες σε εννιά δίσκους και που φρόντισαν να τις εμπλουτίσουν με το παραδοσιακό "Αμοργιανό μου Πέραμα", τα -δικών τους ποιημάτων/στίχων- "Γυμνή Σκιά" και "Λουλούδι του Δάσους", καθώς και με το νέο, συγκινητικό, φερώνυμο του δίσκου, φτιάχνοντας μια πολύτιμη συλλογή για όσους τα αναζητούσαν. Στο album θα βρείτε μόνο ουσία, ακόμα και στο συνοδευτικό βιβλιαράκι, αφού απουσιάζει το περιττό artwork και υπάρχουν οι στίχοι των τραγουδιών, αλλά και σημείωμα από τους δύο καλλιτέχνες. Ανιδιοτελείς και εξαιρετικά ταλαντούχοι ανανεωτές της ελληνικής μουσικής, αλλά και με κατά καιρούς επίδοξους αντιγραφείς που την εσωστρέφεια, το ρομαντισμό και το πικρό ρεαλισμό, δυστυχώς μετέτρεψαν σε επιτηδευμένη μιζέρια, οι αδελφοί Κατσιμίχα είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο, το οποίο πλέον -αν και θα μπορούσε να είναι πραγματικά ενεργό- επαληθεύει απλώς τη μακροβιότητα μιας χτισμένης απήχησης, ως κύκνειο άσμα. Τα τραγούδια όμως παραμένουν από μόνα τους μία αυτοτελή σφαίρα στο χάος του ελληνικού τραγουδιού.
