Μας ήρθε στο τέλος του 2002, συνοδευμένο με τις καλύτερες συστάσεις. Βλέπετε όταν επιλέγεις τραγούδια που τη μουσική έχουν γράψει καλλιτέχνες όπως ο Σταμάτης Κραουνάκης, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Αντώνης Μιτζέλος, οι Ίασις, ο Θοδωρής Οικονόμου και τους στίχους η Ελένη Ζιώγα, ο Παρασκευάς Καρασούλος, ο Νίκος Μωραΐτης, η Μυρτώ Κοντοβά και ο Χρήστος Κανελλόπουλος, πρέπει να είσαι κι επικίνδυνος για να "αστοχήσεις", εκτός κι αν τα μπερδέψεις κάπου στα μισά και ξεχάσεις ποια είναι η διαφορά ενός δίσκου από μια συλλογή και δη, απρόσωπη. Δυστυχώς -και λέμε δυστυχώς γιατί πραγματικά σ'αυτό το lp περιέχονται μερικά από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια των τελευταίων χρόνων- δεν αποφεύχθηκε αυτή η σύγχυση, προφανώς στην προσπάθεια να χωρέσουν απλά προσωπικά ακούσματα (ναι, και τα λεγόμενα καλλιτεχνικά "κολλήματα") και τραγούδια που γεννήθηκαν από την ψυχή σημαντικών τραγουδοποιών. Έτσι λοιπόν διασκευάζει το "Esperame En El Cielo" που θυμόμαστε από την ταινία "Ματαντόρ" του Πέδρο Αλμοδοβάρ και από την Κούβα πετάγεται ως τον electro-αραβικό ρυθμό του "Ya Habibi" των Marc Eagleton, Kad Achouri, έχοντας και τη φωνητική αβάντα της Natacha Atlas και του Mario Reyes των Gipsy Kings (να πούμε ότι η πρώτη συγκλονίζει, ενώ ο δεύτερος απλά είναι αναγκαίος για τους φωνητικούς μανιερισμούς του). Σημειώστε και ένα αραβικό κομμάτι του Sherief Tag σε αδιάφορο dance remix και ελληνικούς στίχους του Νίκου Μωραϊτη ("Μακριά Μακριά"), μα και μια διασκευή στο "Los Pajaros Perdidos" του Astor Piazzola ("Η Καταιγίδα"). Μην ξεχάσετε και το λιγότερο δακρύβρεχτο -αλλά ρουτινιάρικο για τα πρότυπα της Άλκηστης- τραγούδι που έχει γράψει ο Γιώργος Θεοφάνους ("Σ'Αγαπώ", ντουέτο με τον Αντώνη Ρέμο και μεγάλο ραδιοφωνικό hit) κι έχετε τους λόγους για τους οποίους του album απέχει από το να εισέλθει στα καλύτερα της δισκογραφίας της. Δίπλα σε έντεχνες μπαλλάντες και trip hop μυρωδιές, απλώς ενυπάρχει μια world γυαλάδα, για να μην πούμε για την παρουσία μιας αλα-Μάριος Τοκας ερωτικής μπαλλάντας με γραφή που προσπαθεί να φέρει στο νου τη Λίνα Νικολακοπούλου (ε, ξέρετε πια για ποιο λέμε). Κι αυτό πραγματικά μας λυπεί, γιατί το συγκεκριμένο album είχε τις προϋποθέσεις να χαρακτηριστεί μέχρι και αριστούργημα, ενώ τώρα μπορεί κανείς να το πει, χωρίς ιδιαίτερες τύψεις σε διαστήματα ανούσιο (και η διασκευή πρέπει να έχει το νόημά της) και απρόσωπο, παραβλέποντας όλα τα υπόλοιπα. Επικεντρωθήκαμε μέχρι τώρα στα αρνητικά, καιρός και για τα υπόλοιπα. Το "Πες μου Θάλασσα" είναι μια από τις κλασικές μπαλλάντες που γέμισαν τα δύο προηγούμενα lp της και λειτουργεί σαν εισαγωγή, αλλά δεν είναι καθόλου άσχημο, το "Σκιές Στο Περιστύλιο" έχει την κλασική γραφή του Κραουνάκη και είναι σκέτη γλύκα, το "Εφτά Ζωές" του Θοδωρή Οικονόμου επιχειρεί να γίνει ένα λαϊκό trip hop, μας δεν είναι τίποτα άλλο από ένα πολύ καλό ζεϊμπέκικο στο ρεφρέν, το "Τράβα Σκανδάλη", που έγραψε η Δήμητρα Γαλάνη με τη Μυρτώ Κοντοβά το ξέρετε οι περισσότεροι, το "Αντίθετα Πια" του Κώστα Μπαλτατζάνη και των πολύ όμορφων στίχων του Νίκου Μωραϊτη ταλαντεύεται ανάμεσα στο ηλεκτρονικό και παραδοσιακό, μα το όπλο του είναι η μελωδία και οι εμπνευσμένοι στίχοι, ενώ το "Ροζ Γραβάτα" είναι με διαφορά το καλύτερο και πιο συγκινητικό τραγούδι που έγραψε ο Σταμάτης Κραουνάκης τα τελευταία χρόνια. Είναι μια προσωπική κατάθεση που μόνο ίσως από τον ίδιο θα αντέχαμε να ακούμε. Εδώ το έχει αναλάβει η Άλκηστη, το ερμηνεύει περίφημα, θεατρικά και είναι πραγματικά τόσο ήρεμο και τόσο σπαρακτικό ταυτόχρονα που θέλει μεγάλη προσπάθεια για να μη σε συγκινήσει.Στα θετικά του δίσκου θα πρέπει σίγουρα να αναφέρουμε και την παραγωγή που κάνει κυριολεκτικά ό,τι μπορεί για να φέρει μια σχετική συνοχή και ισορροπία -για ταυτότητα ούτε κουβέντα. Ο ενορχηστρωτής Χρυσόστομος Μουράτογλου έχει κάνει πολύ καλή δουλειά (γνωστός από τις συνεργασίες του με το Νίκο Πορτοκάλογλου και δη από το ηλεκτρονικο χρώμα του 'Μπραζιλέρο') φέρνοντας ethnic, ηλεκτρονική μουσική και έντεχνο όσο πιο κοντά γίνεται.
