Αρκούν λίγα δευτερόλεπτα από την ακρόαση αυτού του δίσκου, και καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με μια ιδιαίτερη περίπτωση για τα εγχώρια δεδομένα. Το «Ομάρ» ανοίγει το άλμπουμ με έναν σκοπό που δεν προέρχεται από τις γνωστές μουσικές πηγές που αποτελούν τις σταθερές αναφορές των ελληνικών σχημάτων, είναι καταφανώς ένας σκοπός βαλκανικός, με μουσικά μέτρα που η Δυτική μουσική αγνοεί την ύπαρξή τους. Η υπόλοιπη φορεσιά του βέβαια είναι γνώριμη σαν ήχος και αισθητικά προσιτή από όλους. Αν δεν αντιληφθήκατε με τι ακριβώς έχουμε να κάνουμε, διευκρινίζουμε: ενδιαφέρον πάντρεμα της ελληνικής και κατ’ επέκταση της ανατολίτικης μουσικής κληρονομιάς με όλα τα γνωστά μας ακούσματα από την Δυτική πλευρά του πλανήτη σε ένα χαρμάνι που διεκδικεί επάξια τον σπάνιο τίτλο του να κατέχει τη δική του προσωπικότητα! Το συγκρότημα που υπογράφει το δίσκο υφίσταται εδώ και αρκετά χρόνια, παλιότερα έκαναν συναυλίες σαν Happy Dog αλλά τελευταία αναβαθμίστηκαν σε project (σοβάρεψαν τα πράγματα!). Αυτό φαίνεται εξάλλου κι από τα ίδια τους τα κομμάτια, που δείχνουν εξαντλητικά δουλεμένα, με την καλύτερη έννοια, με εξαιρετικές εναλλαγές και ένα groove που κάποιες φορές νοιώθεις ότι είναι τόσο έντονο που θα σε πνίξει! Με κυρίαρχο όργανο τα πλήκτρα και την ακλόνητη ραχοκοκαλιά των τυμπάνων, τα εννέα οργανικά κομμάτια που απαρτίζουν το άλμπουμ – συν ένα ακόμη ρεμίξ ενός απ’ αυτά να το κλείνει – θα λέγαμε ότι κινούνται σε βασικές γραμμές στο χώρο της acid jazz, με υπόνοιες πολλών ακόμη στυλ να υποβόσκουν στον αέρα αλλά κανενός να κάνει έντονη την παρουσία του στη μουσική τους. Πώς μπορείς για παράδειγμα να εντάξεις σε συγκεκριμένο ύφος το «Χαλκιάς Dub», όταν βασίζεται σ’ ένα sample από κομμάτι του Πετρο-λούκα Χαλκιά; Το φοβερό όμως είναι ότι η αγάπη τους αυτή για τους ελληνικούς ήχους είναι μονάχα η αρχή για κάτι πολύ διαφορετικό, που αναζητάει καινούργιους δρόμους για να διαβεί και τρόπους να εκφραστεί. Με άλλα λόγια, οι Happy Dog Project είναι από τα ελάχιστα εγχώρια σχήματα που ψάχνονται και προσπαθούν να βρουν μεθόδους να μετασχηματίσουν δημιουργικά όλα τα πράγματα που έχουν δεχθεί σαν επιρροές από τα ακούσματά τους. Γι’ αυτό και είναι από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που έχουμε ακούσει τελευταία, και πιο συγκεκριμένα από τότε που γνωρίσαμε τους Παλλύρια και τα Κρόταλα. Μόνο που ετούτοι εδώ δείχνουν ακόμη μεγαλύτεροι εραστές του ρυθμού, ενώ έχουν ακόμη για σύμμαχό τους το ακλόνητο όπλο που ονομάζεται Hammond – έστω αυτό το ταλαιπωρημένο Hammond που θαυμάζουμε στο οπισθόφυλλο, με τα ασύμμετρα σε ύψος πλήκτρα, από τα μυριάδες σόλο που έχουν παιχτεί επάνω τους προφανώς – που καλύπτει τα πάντα με μια μοναδικά σαγηνευτική ατμόσφαιρα. Αδικούμε όμως τη συνολική προσπάθεια εκθειάζοντας ένα πληκτροφόρο, που στο κάτω – κάτω δεν είναι παρά ένα μέρος του παγόβουνου (ήθελα να γράψω η κορυφή, αλλά είναι τελικά;). Οι Happy Dog Project έχουν ακόμη στη σύνθεσή τους μέχρι και dj, που τους προμηθεύει με ταπεινά και πονηρά τοποθετημένα σκρατσαρίσματα, ενώ να σημειώσουμε ότι την παραγωγή του δίσκου υπογράφει ο Μανώλης Αγγελάκης. Μετά από όλα αυτά, δεν έχω να προσθέσω τίποτε παραπάνω πέρα απ’ το ότι πρέπει να ακούσετε οπωσδήποτε αυτό το δίσκο.
