(για λογους περιβαλλοντικου μινιμαλισμου – φορο τιμης στα δυο μεγαλα στοιχεια της φυσης που μας περιβαλλουν, το κειμενο παρατιθεται ατονο…) Deep blue sea…Mια συλλογη γαλαζια σαν τον κοσμο των ονειρων. Προσδεση και φυγαμε! (Πηραμε βαθια ανασα ε;) Μια ακτη δεν είναι η αρχη; Λιγες φωτιες εχει χαζεψει το καλοκαιρινο σκοταδι; Πραγματικα, η πολλα ταξιδια υποσχομενη αυτή συλλογη σηκωνει τα βαρια φτερα της με τη μοναδικη σιγουρια που επιτρεπει το ελαφρυ αερακι, ευθυς πηγαζομενο απ’τις καταξιωμενες φωνητικες χορδες της Ελευθεριας Αρβανιτακη. Παιχνιδιαρικοι ακαταμαχητοι ηχοι, σαν από μπαντα αλητευοντος τσιρκου. Πληκτρα – σκουποξυλα που σου λενε «καβαλα κ φυγαμε!» Στο κατοπι τα κυματα και … εγενετω ονειρο! Υπαρχει, βεβαια και το ενδεχομενο γκριζας και ανελεητης φουρτουνας.Οκ. Η παραμικρη υποψια φοβου για επικειμενο πνιγμο – μα πνιγεται κανεις στα ονειρα του; - πουλι αλαργινο γινεται στο ακουσμα τετοιας ερωτικης εξομολογησης προς τη γαλαζια αρχοντισσα. Η Σαββινα Γιαννατου, αποτιει φορο τιμης στο δημιουργο Χατζιδακι και στη μουσα θαλασσα. Ποιος θ’αντισταθει αραγε στις καταπραυντικες προκλησεις από ένα καθολα εκδηλωτικο πιανο; Δειλο και με την αθωοτητα δεκαχρονου αγοριου βηματιζει αργα προς τη μεγαλη, γοητευτικη ερωμενη. Ποια στ’αληθεια είναι όμως αυτή; Μπερδεμα … Η θαλασσα, η φωνη… Η φωνη, η θαλασσα. Τα πλοκαμια τους μπλεκουν. Σα σιαμαια, ανικανος να τα διαχωρισεις από φοβο μηπως σταματησουν οι δειχτες να χτυπουν για καποιο απ’τα δυο. Για ριξε μια ματια πισω σου όμως! Ναι, καλε, πισω, στο στρογγυλο, μοντερνο, μεταλλικο διακοσμητικο του τοιχου σου, το οποιο, σου ειπαν, ξερει να μετρα το χρονο! Μπαρουφες! Εισαι, λεει σ’ένα πλανητη, οπου ο χρονος κυλα … χα! Ποιος σε κοροιδεψε; Εσενα οι αισθησεις σου ‘βλεπουν’ μοναχα δυο δειχτες σα χερια να πλησιαζουν, ν’αγκαλιαζονται και να χωριζουν, πιστοι στο βαλσακι που σιγοκλαιει στ’αυτια σου ένα γλυκομιλητο βιολι. Και τα πουλια, ξαφνου γινονται κυμα και οι σκεψεις γινονται πουλια και απ΄τα δυο σου πλανεμενα ματια ξεχυνονται στρατια οι σκεψεις (και ασε το γειτονα να βροντα εις ματην την πορτα σου, γιατι του ‘χεις κλεισει το αυτοκινητο και θελει να παει λαικη. Εσυ εισαι deep για deep!) Η συνεχεια, Με μια βαρκα απ’τις Μικρες περιπλανησεις, αναλαφρα δροσιστικη, σα μεγαλη βουτια στα ψυγεια της ΕΒΓΑ (η ο,τι προτιματε τελοσπαντων) στο κεντρο της ηλιοπνιγμενης Αθηνας, που θα δωσει σκυταλη στη γνωριμη τρυφερη βραχναδα του Νιονιου, συνοδευμενη επαξια από σιγουρους κοκκαλινους δαχτυλισμους. Σοφα οι συλλεκτες μας προσφερουν μια ανασα βαθια, πληρη ηλιοκαμμενης αλμυρας, μιας και ο θαλασσοδαρμενος ποιητης δε θα μπορουσε να λειπει από τη μαζωξη τους. Παραδοσιακος ελληνικος γαμος των πεντε θαλασσων, μεσα απ’τα ματια –ποιου αλλου- του Νικου Καββαδια και τη συμβολη του Γ.Κουτρα. Βιρα τις αγκυρες θα συμφωνησει και ο Μπαρμπα Γιαννης ο Σκαριμπας ενδυομενος τη φωνη του Κ.Καραλη. Γενναιοδωρη προσφορα / ριλαξαρισμα αυτή η βαρκα, μοναδικα ζωγραφισμενη με ρετρο πινελιες -δια χειρος Αρλετας- και φοντο την απεραντοσυνη του ουρανιου θολου, επισημαινοντας προφανως, τον αξιοσημαντο ρολο του στο μπογιατισμα της θαλασσας. Ας ελπισουμε πως για τον ιδιο ακριβως λογο παρεισφρησε στην παρεα και η Τζενη Βανου με το Εδώ τελειωνει ο ουρανος. Ισως και για να ικανοποιησει και οπαδους του λαικου παλκου. Who knows; Μιλωντας περι λαικων στοιχειων, να σου και οι εθνικ τυμπανοκρουσιες. Υδροχοος, Ν.Παπαζογλου και αρμονικη συνδιαλεξη στο άλλο ακρο, με το φετιχ των αλλοτε δαχτυλοδειχτουμενων ρεμπετων. Χυμωδης και την ιδια στιγμη ανικανη να σβησει την ανυπομονη φλογα που αναβει μεσα μας το ιδιο το υγρο στοιχειο! Ποιος ειπε, όμως, πως η θαλασσα δεν εχει άλλη δουλεια απ’το να γεννοβολαει ερωτες; Με αποφασιστικη απλωσια στεκει προθυμη να πνιξει για παρτη μας βασανα και σπαραγμους. Ενα μεγαλο αυτι, φιλος πιστος σε μοναχικες στιγμες, εξομολογητης ψυχεδελικων διαθεσεων. Στεκει και περιμενει με μια ηρεμια ευρυθμη σαν ένα καλο χασαπικο –τη Ρενα Κουμιωτη και το νεοκυματικο Σταματησε του ρολογιου τους δειχτες. Υπεροχα φωνητικα, ετσι για να αλαφρυνουμε λιγακι τον πονο, από την Ανα στασια Μουτσατσου, φτεροκοπηματα γλαρενια συνθετουν και ολοκληρωνουν την εικονα του Λιμανιου. Ωσπου το βλεμμα να ανελθει σιγα σιγα σ’εκεινη τη γλυκια φατσουλα-εε,παλικαρι,φεγγαρι το λεν οι ανθρωποι!- που στην αναγκη γινεται και ποσιμη, συμφωνα με την καταθεση του Κου Πουλοπουλου…Φωτεινο και ολογιομο, λιλιπουτειο αλα Dreamworks, είναι παντα το ιδιο ικανο να κλεψει την παρασταση. Deep blue sky σα να λεμε! Και όταν αυτό συμβαινει την ημερα, τι επικειται; Βροχη! Σωστα! Ενδιαμεσος σταθμος στον κατηφορο προς τους ωκεανους… Αντικειμενικα(….) απ’τις πιο ερωτικες σκηνες, χαρη στην ακαταμαχητη στωικοτητα της καθολα αρρενωπης φωνης που ακουει στο ονομα Χρηστος Θηβαιος. Σπονδη στην πηγη ζωης, λοιπον, αμαχητι παραδοση σε ξορκια καταπραυντικα δια κάθε ειδους- σωματικη ή ψυχικη – διψα. Τα λογια λιγοστευουν, καθηλωτικη ερμηνεια, αστρικες συνθεσεις που κρατουν ζωντανη την αγρυπνια. Ηχοι της νυχτιας ασφυκτιουν ολο και περισσοτερο. Ερεβωδης σιωπη, ολοφωτιστη την ιδια στιγμη απ’τη μαγεια των αστεριων. Αστρο του πρωινου κι ένα φλαουτο ντυνεται, με περισση μαεστρια, μαγικο ραβδι απ’τον πολυαγαπημενο για ολο το Αβοπολις Θαναση, γεννημα θρεμμα Λαρισαιο. Ωρες ωρες αναρωτιεμαι πως γεννηθηκαν καποιες λεξεις. Ιδου ο λογος υπαρξης της λεξης ‘αιθεροβαμων’! Γιατι οποιος δε νιωσει να εξαυλωνεται -νομε της βαρυτητας που εχαθεις;- είναι ψευτης. Και για του λογου το αληθες ερχεται και η λαικη μουσα να εξυμνησει τον Αποσπεριτη και τα φιλαρακια του. Κοινωνοι των πιο μυχιων σκεψεων μας, πηγη εμπνευσης και κατά συρροην στοχαστρο ποιητων, φαρετρα ανειπωτης ομορφιας και λικνο του ονειρικου παραλογου, είναι η θαλασσα, είναι ο ουρανος και είναι τα αστερια! Η πιο μεγαλη αγκαλια της πλασης.
