«Μόνο νερό στη Ρίζα» είναι η νέα δουλειά του Χρήστου Θηβαίου, που πλέον έχει καταφέρει να διαμορφώσει τη δική του χροιά μέσα στους εκλεκτούς της ελληνικής μουσικής δημιουργίας. Με καθαρά μεσογειακές επιρροές αλλά και jazz χρωματισμούς δημιούργησε τα νέα του κομμάτια και κατάφερε να μας χαρίσει μια πολύ προσεγμένη δουλειά απο όλες τις απόψεις. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και στο δελτίο τύπου πρόκειται για «μια μουσική ιστορία που αρχίζει με ένα ξύπνημα, μια καινούργια αρχή και τελειώνει με μια ευχή, πρίν την καληνύχτα, έχοντας κυλήσει αβίαστα και έχοντας συναντήσει τον ψυχικό κόσμο του ακροατή. Του ακροατή που έχει την καρδιά του ανοιχτή να δεχτεί νέες συγκινήσεις». Τη συγκίνηση αυτή τη συναντάς σχεδόν απο όλα τα κομμάτια αυτής της δουλειάς. Με κιθαριστικές αφηγηματικές μελωδίες, αλλά και την κατάθεση απόψεων, πιστεύω και συναισθημάτων μέσα απο τον ποιητικό τρόπο του δημιουργού, καταφέρνει να αγγίξει τις αγνές αισθαντικές μας χορδές ως ακροατές. Η κιθάρα είναι το όργανο που πρωταγωνιστεί καθ’ολο το μουσικό ταξίδι, με τα υπόλοιπα όργανα να σιγοντάρουν και να συμπρωταγωνιστούν ιδανικά εκεί που πρέπει. Πραγματικά η παραγωγή και η ενορχήστρωση εκπλήσουν ευχάριστα και προδίδουν την ουσιαστική τους συμμετοχή στο προσεγμένο αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς. Τραγούδια καθημερινά που μιλούν για ότι αγαπάμε και μισούμε εκφρασμένα μέσα απο το βραχνό πάθος του Θηβαίου. Στο δίσκο αυτό ο τραγουδοποιός έχει δημιουργήσει 8 νέα κομμάτια, καθώς επίσης αποδίδει στα ελληνικά και διασκευάζει 2 τραγούδια του Fabrizio De Andre (το «Μαύρο Μαργαριτάρι» με την συμμετοχή της Emilia Ottaviano και το «Έχθρα»), ένα του Levy Schaar ( «Το Δώρο») καθώς και ένα παραδοσιακό εβραικό (το «Με λένε αέρα»), το οποίο αποτελεί και έκπληξη καθώς φιλοξενεί και τον Βασίλη Παιτέρη. Η κίνηση αυτών των διασκευών είναι πραγματικά πετυχημένη και τεχνικά αλλά και συλλογικά, καθώς προσδίδει έναν πολύμορφο πολιτιστικό ήχο, κάτι που είναι εμφανές πως ακολουθεί πλέον ο Θηβαίος. Οι ήχοι των κομματιών, τα λόγια, οι εικόνες κυλάνε ανεξάντλητα και ευχάριστα, σχεδόν αέρινα. Απο τ’αγαπημένα κομμάτια είναι το η «Πρώτη ώρα», εναρκτήριο κομμάτι, το οποίο όμως μεταλλάσεται απο ένα κιθαριστικό κομμάτι, σε μια jazz άψογη μελωδία, τοποθετείται σαν αποχαιρετιστήριο κομμάτι, και ονοματίζεται «Ευχή της Νύχτας» διατηρώντας μονάχα το ρεφραίν, με νέους στίχους γύρω απο αυτό. Δε νομίζω πως υπάρχει κομμάτι που δε μου άρεσει. Όλα φαίνεται πως έχουν το δικό τους λόγο ύπαρξης και τα περισσότερα απο αυτά έχουν εμπνευστεί ή και στηριχθεί, όσον αφορά το στίχο, σε φράσεις ποιητών, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται κάτω απο κάθε κομμάτι. Το booklet είναι πάρα πολύ προσεγμένο και έχει πολλά να ανακαλύψεις σχετικά με την δημιουργία των κομματιών. Γενικότερα πάντως πρόκειται για μια πάρα πολύ προσεγμένη και ολοκληρωμένη δουλειά απο όλες τις απόψεις. Κάθε φορά που το άκουγα, ανοίγοντας παράλληλα και το booklet, ανακάλυπτα νέα πράγματα και νομίζω πως θα ανακαλύπτω για καιρό ακόμα. Και τώρα που πιάσανε τα κρύα, είναι όμορφο να αισθάνεσαι λίγη ζεστασιά με αυτούς τους ηλιοφώτιστους ήχους...
