Αυτό κι αν είναι έκπληξη! Αφήνουμε για άλλους την κουβέντα για την κατάσταση της ελληνικής ροκ σκηνής, για το πώς δεν βγαίνουν πολλοί και καλοί δίσκοι, για όσους έχουν πόντους εφημερίδων και περιοδικών να γεμίσουν και πάμε παρακάτω, στην ουσία… Υπάρχουν δίσκοι που ξεχωρίζουν μέσα στην εγχώρια δισκογραφική παραγωγή επειδή ο καλλιτέχνης ή το συγκρότημα καταφέρνει να πιάσει τον παλμό της εποχής, παίζοντας με ένα στυλ που είναι εύκολο να αγκαλιαστεί από ένα ακροατήριο επειδή ακολουθεί το ρεύμα των ημερών, κι αυτό δεν είναι πάντοτε κακό. Υπάρχουν όμως απ’ την άλλη δίσκοι που καταλαβαίνεις ότι είναι καλοί για τους ακριβώς αντίθετους λόγους, γιατί νοιώθεις ότι δεν έχουν πολλές επαφές με τις τρέχουσες μόδες, είναι φτιαγμένοι θα’ λεγες σε έναν ξεχωριστό χωροχρόνο και ακριβώς γι’ αυτό είναι προορισμένοι να λειτουργούν εξίσου θαυμάσια σε οποιαδήποτε εποχή κι αν ακουστούν. Ένας τέτοιος δίσκος είναι η παρθενική δουλειά των Κόρε. Ύδρο.Το γκρουπ μας έρχεται από την Κέρκυρα, πρόκειται για κουαρτέτο και αυτή είναι η παρθενική τους δουλειά. Ο τόπος καταγωγής τους λειτουργεί ασφαλώς προς όφελός τους, μιας και μπορούν απερίσπαστα να τραβήξουν τη δική τους γραμμή και να γράψουν μουσική που δεν οφείλει να ικανοποιήσει κανέναν και να υπακούσει σε οποιαδήποτε τρέχουσα τάση. Οι Κόρε. Ύδρο μοιάζουν μ’ εκείνα τα αλλοδαπά σχήματα που έρχονται από το πουθενά, χωρίς να έχουμε διαβάσει τίποτα στον ειδικό Τύπο νωρίτερα γι’ αυτά, με έναν δίσκο που σε αφήνει καταγοητευμένο και με μια περίεργη μανία να ανακαλύψεις περισσότερα για τα ακούσματα και τις επιρροές τους.Ίσως να μην χρειάζεται πάλι να μάθεις τίποτα άλλο γι’ αυτούς, τα 15 τραγούδια του δίσκου δείχνουν ότι έχουν εφόδια από την ελληνική μουσική, έχουν ξεσκονίσει σε ικανοποιητικό βαθμό κάποιες πλευρές του Αμερικάνικου underground, ενώ οι βαθιά ρομαντικές τους πτυχές σε κάνουν να υποψιάζεσαι ότι δεν τους είναι ξένες ορισμένες αθάνατες ποπ στιγμές. Στο τελευταίο συνηγορεί και η διασκευή που έχουν κάνει στο “All My Little Words” των Magnetic Fields, μέσα απ’ το περίφημο “69 Love Songs”, που το ονομάζουν πια εδώ “Όλες Οι Μικρές Μου Λέξεις”. Σε ανάλογα συνθετικά επίπεδα στέκονται και τα δικά τους κομμάτια, με σαφώς μεγαλύτερη ποικιλία στο ύφος τους, πλουσιότερη ενορχήστρωση που περιλαμβάνει πιάνο σε πολλά τραγούδια μα και μπόλικα έγχορδα, και μια παραγωγή που ενώ θα χαρακτηριζόταν lo – fi, στην ουσία πρόκειται για το κερασάκι στην τούρτα, απ’ τη στιγμή που δίνει μια σπιτική, ζεστή, αυθεντική διάσταση στον ήχο τους. Είχαμε πολύ καιρό να ακούσουμε ένα τόσο υποβλητικό εναρκτήριο κομμάτι σαν το “Υπερνάνος”, ένα τόσο νοσταλγικό ταξίδι σαν το “Γιατί;”, μια εύθραυστη λυρική ελεγεία τόσο πονεμένη σαν το “Η Καλοσύνη Σου” κοκ. Το άλμπουμ είναι σαν ένα όνειρο μέσα στο οποίο είσαι χαμένος, μα τόσο παράδοξο και πρωτόγνωρο που δεν θέλεις να το εγκαταλείψεις. Ζήστε το!“Αν Όλα Τελείωναν Εδώ”… Δεν θα τελειώσουν όμως, έτσι δεν είναι; Ε, έτσι δεν είναι;
