Αν το όνομά του δεν σας λέει κάτι, να σας πούμε δυο λογάκια (γι' αυτό είμαστε εδώ). Ο Απόστολος Μπουλασίκης συμμετείχε το 1996 στο δίσκο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου «Πες μου ένα ψέμμα ν' αποκοιμηθώ», συνεργάσθηκε ξανά στον επόμενο δίσκο του ιδίου με τίτλο «Να με φωνάξεις», αλλά και στο άλμπουμ «Στη σκιά της σελήνης» των Motivo 4. Είναι υπεύθυνος, τέλος, για τα στιχάκια όλων των τραγουδιών στον πρώτο προσωπικό δίσκο του Χριστόφορου Κροκίδη «Ο φύλακας των σκουπιδιών».Αν αρχίσουμε να σας λέμε φλυαρίες για ροκ καταστάσεις, ευαίσθητα στιχάκια που τολμούν να τα χώσουν, θα καταντήσουμε πιο "πλαστικοί" κι από τη μυρωδιά που αποπνέει στα ταπεινά μας αυτάκια το "Της πόλης ξωτικό". Στα δεκατέσσερα τραγούδια του πρώτου ολοκληρωμένου δίσκου του Απόστολου Μπουλασίκη, αυτός που θα βρει κάτι που να τον εκφράζει θα είναι εκείνος που θεωρεί ακόμη ροκ αυτό που παίζει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ή ο Χριστόφορος Κροκίδης. Καλό και άγιο και σεβαστό, μα για τα αυτάκια μας ακούγεται πολύ δήθεν όταν θέλει να φωνάξει και πολύ φλύαρος όταν πνίγεται. Για να μην παρεξηγηθούμε: Υποψίες για καλά τραγούδια υπάρχουν εδώ, για την ακρίβεια μερικές πολύ καλές ιδέες και βάσεις που θα μπορούσαν με περισσότερη δουλειά να γίνουν καλά τραγούδια. Όμως ακόμη και το τελευταίο δεν σταματά στην έμπνευση. Θέλει ο τραγουδοποιός, αν δεν διαθέτει στο σακούλι του τα τραγούδια εκείνα που σε φτιάχνουν ή σε τρυπάνε στην καρδιά όπως και να παιχτούν, να το δουλέψει λίγο. Να το περιεργαστεί. Να βρει και κάποιον έρμο παραγωγό. Με την αληθινή σημασία της λέξεως, όχι όπως τον εννοούμε στην Ελλάδα. Δεν είναι κρίμα να έχεις να πεις πράγματα (και αρκετά, πιστέψτε μας) και να μην τα βγάζεις προς τα έξω; Εκτός κι αν είναι τιμή η εντύπωση που μας δίνεται εδώ, ότι δημιουργήθηκε μια δουλειά για τους λάτρεις του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και του Διονύση Τσακνή. Και να μην θεωρείς υποτιμητικό το ότι οι τελευταίες τους δουλειές, όταν οι τελευταίοι λένε τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο τα τελευταία χρόνια, ήταν πολύ ανώτερες από το ντεμπούτο σου που κινείται στις ίδιες ακριβώς ράγες. Ναι, ξέρω, είναι καλύτερος από εκείνον του Κροκίδη...
