Για να πώ τη μαύρη μου αλήθεια, όταν είχα μάθει πως εμφανίσθει ένας νεαρότατος τραγουδοποιός, εν ονόματι Ζακ Στεφάνου, και κυκλοφόρησε την πρώτη του δισκογραφική δουλειά, παραφέρθηκα και αντέδρασα ολίγον αρνητικά. Απέφευγα κατά κάποιο τρόπο να τον ακούσω, ακόμα και όταν έμαθα οτι η Γαλάνη τον ανακάλυψε και τον εμπιστεύθηκε μαζί με τον Φάμελο. Δεν ξέρω γιατί το ‘χα πάρει έτσι στραβά αλλά θεωρώ σωστό πως πρέπει να το ομολογήσω. Να λοιπόν όμως που το cd έφτασε στα χέρια μου και είπα τελικά να τολμήσω... και τόλμησα ...και απογειώθηκα και χαμογέλασα σχεδόν νοσταλγικά φέρνοντας στο μυαλό μου εικόνες του δικού μου παρελθόντος απο τα τραγουδάκια και τις παρέες και όλη την αθωώτητα που κάποτε με διακατείχε (όχι πως δε συμβαίνει και στο παρόν αλλά λέμε τώρα)… 12 κομμάτια γραμμένα και τραγουδισμένα απο τον ίδιο τον Ζακ Στεφάνου, παρελαύνουν γεμάτα ατελείωτη φρεσκάδα, τρυφεράδα και έναν αγνό ενθουσιασμό. Ο Στεφάνου είναι ο βενιαμίν της γενιάς των νέων τραγουδοποιών, που πατάει σε φόρμες παλαιότερων αγαπημένων καλλιτεχνών αλλά καταφέρνει να το φιλτράρει μέσα απο τις εικόνες, τα συναισθήματα και τον παλμό της δικής του γενιάς, πηγαίνοντας το ένα βήμα παραπέρα και αποτυπώνοντας το παρόν. Θεματικά δεν ξεφεύγει απο τα κλασσικά θέματα, έρωτα, σπουδών, επιβίωσης και όσα βασανίζουν κάποιον νέο κατα τη μετεφηβική περίοδο, αλλά είναι ο τρόπος του τόσο φρέσκος, απλός και προσωπικός, που γίνεται αληθινός και πρωτότυπος. Η ανεμελιά και η φρεσκάδα είναι σίγουρα 2 λέξεις που χαρακτηρίζουν αυτή τη δουλειά, κάτι που όμως μπορεί να γίνει και επικίνδυνο, επειδή κάποιοι μπορεί εύκολα μπορεί να το εκλάβουν ως αφέλεια. Σίγουρα το χαρούμενο πνεύμα που αποπνέει ο ήχος και ο στίχος του Ζακ Στεφάνου είναι για ανάλογες διαθέσεις. Προσωπικά ακούγοντας τον αρκετές φορές μέσα σε αυτές τις μέρες, κατάφερε να μου φτιάξει το κέφι απίστευτα πολύ ως σύνολο. Μοναδικές στιγμές που δεν προκλήθηκε ο ίδιος ενθουσιασμός με τα υπόλοιπα κομμάτια ήταν το «Γυφτάκι» και το «Ο Βασιλιάς του Λα». Τα καλύτερα κομμάτια ασυζητητί είναι το «Μάλλον» και το «Δείξε μου τον τρόπο». Ειλικρινά ακούγοντάς τον, ένοιωσα μια μικρή ντροπή που τόσο αρνητικά το χα πάρει στην αρχή. Έχει μια δόση ειλικρίνιας και ταπεινότητας ο ήχος του και η έκφρασή του που είναι δύσκολο να μη σε κερδίσει. Είναι πραγματικά σχεδόν συγκινητικό, να βλέπεις, ή καλύτερα να ακούς ένα τόσο νεαρό παιδί (19 είναι ακόμα ο μπαγάσας) να καταγράφει με τόση ευαισθησία και ειλικρίνεια την καθημέρινότητα του, και να της φέρεται παράλληλα με τόση επαγγελματικότητα και σεμνότητα. Σε αυτό σίγουρα έπαιξε ρόλο και η συμβολή της Δήμητρας Γαλάνη που ανέλαβε την παραγωγή αλλά και του Μανώλη Φάμελου που έκανε την ενορχήστρωση. Με την ίδια αθωώτητα που αποπνέει αυτή η δουλειά, αναρωτιέμαι και γω, αν αυτό το παιδί δημιουργεί αυτά τα κομματάκια σε τέτοια ηλικία, τι άραγε θα καταφέρει στο μέλλον; Εύχομαι να έχει πάντοτε αυτή την σεμνότητα και την επαγγελματικότητα και να χει πάντοτε λόγους και εικόνες για να δημιουργεί...έτσι για να φτιάχνει και μας λίγο η ελληνόφωνη μουσική ζωή μας και να μπορούμε να εκτιμάμε αυτό που έχουμε: «Δείξε μου τον τρόπο κι αν θέλει και άλλο κόπο εγώ θα προσπαθώ, Μόνο θέλω απο το δικό σου στόμα να ακούσω σ’αγαπώ»
