Τον Θοδωρή Παπαδόπουλο, που γράφει αυτή τη φορά τη μουσική της δισκογραφικής δουλειάς της Μελίνας Κανά, τον ξέρετε ήδη. Ως Οπισθοδρομικός, με άλλους συνοδοιπόρους που βρήκαν επίσης το δρόμο μόνοι τους (βλ. Άγγελος Σφακιανάκης), ως συνθέτης, μπουζουξής, τραγουδιστής, ακόμα και ως συνεργάτης της Μελίνας Κανά (ίσως θυμάστε τα τραγούδια στα "Αρώματα αντί για Ναφθαλίνη") είναι αρκετά γνωστός στο κοινό, συνεπής σ' αυτό που κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Αποφεύγει τις ρηξικέλευθες προτάσεις, κατά βάση γράφοντας έντεχνα λαϊκά τραγούδια κι εδώ. Ο τίτλος λοιπόν, "Φέγγει Αλλιώτικα", μάλλον παραπλανητικός είναι, αν συνυπολογίσουμε το αδύνατο σημείο του δίσκου, τους κλισέ στίχους της Σμάρως Παπαδοπούλου που πλέον φλερτάρουν επικίνδυνα με τις στάνταρντ εκφράσεις του εντέχνου: "Πρώτο φιλί με ποιον το χόρεψα, να θυμηθώ κι απόψε προσπαθώ, κι ένα γιατί γεννιέται που το ξόδεψα, σαν οφειλή που πια δεν τη χρωστώ", "Να γίνει το φιλί, Θεέ μου ένα γυαλί (;), στις φλέβας τη σιωπή μου να μπει, στο χώμα το στεγνό, να στάξει σαν κοπώ, πεθαίνοντας να γεννηθώ" ή "το δάκρυ άνεμος το στέγνωσε, μην το δεις σαν με κοιτάς, κι αυτό που τέλειωσε μου έδωσε, στο ποτήρι που κρατάς" ή "τη δίψα σου αντάμωσα σε μια γωνιά του δρόμου, με δυο ευχές μεγάλωσα στα όρια του δρόμου". Αυτό που λάμπει στο δίσκο τούτο, όπως και σε κάθε δουλειά που συναντούμε τη Μελίνα, είναι η ερμηνεία. Μια ερμηνεία που όπως έχουμε επισημάνει και σε προηγούμενες αναφορές, είναι γνήσια λαϊκή (θα καταλάβετε τι εννοούμε όταν την δείτε και την ακούσετε ζωντανά), με τη γυναικεία μαγκιά και δύναμη που τη διακρίνουν. Έτσι δεν μας κάνει εντύπωση που το πιο "ευθύ" και πιο "συγκεκριμένο" τραγούδι του άλμπουμ, η "Άρνηση" είναι εκείνο που στα χείλη της απογειώνεται για τα καλά και ξεχωρίζει με διαφορά από τα υπόλοιπα. Ένα πολύ καλό κλασικό και βαρύ χασάπικο. Πέραν αυτού, ξεχωρίζουμε την "Αρτέμιδα", που φέρνει στο μυαλό την γκάιντα του Δεληγιάννη, στον πρωτότυπο συνδυασμό των "Λαφύρων", από εκείνη τη φάση που ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είχε μπλέξει για τα καλά με τους Ashkhabad (ε, δεν θα είναι άδικες και οι συγκρίσεις με το "Μιλώ για σένα"). Στάση και για τη "Μια μικρούλα στιγμή", όπου η κλασικίζουσα ατμοσφαιρικότητα του παντρεύεται ιδανικά με το μπουζούκι. Πέραν αυτών όμως; Απλά συμπαθητικά τραγούδια που αυτοπεριορίζονται στο μη απαιτητικό κοινό όσων τη λατρεύουν, φέρνοντας στο μυαλό το "Της αγάπης γερακάρης", τα "Λάφυρα", αλλά και -αναπόφευκτα- την Οπισθοδρομική Κομπανία, χωρίς όμως ούτε τον καθάριο κι ευθύ λόγο, ούτε κι εκείνη την πηγή αληθινής αναζήτησης και σκέψης. Ο Γιώργος Ζαχαρίου, τέλος, ένας από τους καλύτερους ενορχηστρωτές στο είδος του, αρκείται απλώς στο να επαναφέρει διακριτικά σε στιγμές μερικά από εκείνα που έχει στο μυαλό του από τις προηγούμενες δουλειές της. Κρατάμε λοιπόν τα τρία τραγούδια που αναφέρθηκαν (αμφιβάλλοντας μάλιστα αν θα ερμηνεύει περισσότερα στις ζωντανές εμφανίσεις της) και συνιστούμε το άλμπουμ μόνο στο κοινό που έτσι κι αλλιώς τη λατρεύει.
