Αν θες να φύγεις, θα περιμένωΑν θες να μείνεις, θα μείνω κι εγώΑν θες να παίξεις θα σε παίξω...Μπερδεύτηκα...Πως κατέληξε ένας αξιόλογος νεαρός δημιουργός, από τις βρετανικές κιθαριστικές αναφορές του και τα περάσματα από τη Φαμελλική ποπ να γράφει τέτοιους στίχους και μουσικές που ακόμα και επί κυριαρχίας 2 Unlimited και Μιχάλη Ρακιντζή θα θεωρούντο κακές, δεν το γνωρίζουμε και ούτε είναι δουλειά μας να το μάθουμε. Ακόμα κι όταν η ηλεκτρική κιθάρα μας διασώζει από τα ερασιτεχνικά φτιαγμένα euro-dance τραγούδια, οι στίχοι αναλαμβάνουν να μας γειώσουν στο έδαφος. Το «Πιάσε με» που έδωσε στην Ευρυδίκη ήταν μάλλον για κακό, ο δε δίσκος που φτιάξανε μαζί είναι μάλλον ανώτερος από εκείνο που ερμηνεύει μόνος του (έστω και με τις δύο συμμετοχές των Ευρυδίκη και Μουτσάτσου). Ξεχωρίζουμε το "Να σ' αρνηθώ" που μας θυμίζει λίγο τον παλιό καλό εαυτό του και ελαφρώς 3-4 άλλα κομμάτια, τα οποία ελαφρώς έχει δουλέψει. Και επί τη ευκαιρία, αυτή είναι και η αίσθηση που αποκομίζουμε απ' αυτό το δίσκο: Ο Δημήτρης Κοργιαλάς έγραψε ένα δίσκο στα γρήγορα, λίγο τεμπέλικα και με μοναδικό όπλο για ν' ακουστεί την τεμπελιά αυτή. Δυστυχώς, ακόμη κι ο Φοίβος ξοδεύει μερόνυχτα για να σουλουπώσει τον αδύναμο στίχο του.
