Πριν από μια τριετία θα πρέπει να ήταν που έσκασαν μύτη οι δικοί μας 2 By Bukowski, με ένα δωδεκάιντσο μάλιστα που είχε κυκλοφορήσει στη Βρετανική ανεξάρτητη ετικέτα Liquefaction Empire. Τότε είχαν χαιρετιστεί σαν την ελληνική απάντηση στους Godspeed You Black Emperor!, και μάλιστα μια αξιοπρεπέστατη και αντάξια σε κοσμητικά επίθετα τέτοια. Από τότε μας έχουν χαρίσει μια μεγάλης διάρκειας δουλειά (“What A Long, Strange Journey This Has Been”) κι ένα ep, το “Tech Thrash”, που μάλιστα μας είχε δείξει εμμέσως πλην σαφώς ότι η μελλοντική τους κατεύθυνση πιθανόν να έχει περισσότερο ηλεκτρονικό χαρακτήρα.Αυτό που ακούμε στο νέο τους άλμπουμ είναι κάτι ενδιάμεσο, δηλαδή είναι αμφότερες παρούσες οι ηλεκτρικές κιθάρες με τις ηλεκτρονικές πηγές, τα μηχανικά τύμπανα με ακουστικά όργανα σαν το μεταλόφωνο για παράδειγμα. Εν ολίγοις, το συγκρότημα χρησιμοποιεί οτιδήποτε περνάει από το χέρι του προκειμένου να προχωρήσει ακόμη πιο μπροστά τη μουσική του και τα καταφέρνει σπουδαία. Αν πάντως θα είχαμε κάτι να παρατηρήσουμε, αυτό είναι ότι δεν ξέρουμε πια κατά πόσο το σχήμα κινείται στα πλαίσια του λεγούμενου post rock και σε ποιο βαθμό διεισδύει στα χωράφια ενός, αν όχι progressive rock οχήματος, τότε στα πιο σκοτεινά τοπία ενός αμιγούς space ροκ πειραματισμού. Εντάξει, οι αναφορές και οι ομοιότητες με τη Καναδέζικη σχολή είναι πανταχού παρούσες, εδώ όμως πλησιάζουν πια ιδιαίτερα τον ήχο της Kranky – καθόλου σύμπτωση δεν είναι ότι δύο μέλη των εξαίσιων Amp συμμετέχουν σ’ ένα κομμάτι – αλλά σε ορισμένες στιγμές θα ορκιζόσουν ότι ακούς ένα οργανικό πέρασμα από το “The Wall” ή άλλοτε μια ακόμη επική ελεγεία από τις πρώτες δουλειές του Peter Hammill. Εντύπωση ακόμη μπορεί να σας κάνουν οι σκληρές κιθάρες που θα ταίριαζαν γάντι σ’ ένα black metal συγκρότημα ή ακόμη οι ψυχεδελίζουσες αναζητήσεις στο ύφος των Scenic ή των Porcupine Tree για παράδειγμα.Όλα αυτά θεωρούμε ότι δεν συνθέτουν ένα κατηγορώ ενάντια στην μπάντα, αντίθετα θέλουμε να δείξουμε ότι τα παιδιά των 2 By Bukowski άφησαν τον ήχο τους να διευρυνθεί σημαντικά, κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα να συνιστά ένα απαιτητικό άκουσμα που ίσως να μην αναγνωριστεί από το ακροατήριο που (παρ)ακολουθεί αυτού του είδους τις μουσικές και τα τεκταινόμενα. Κάτι τέτοιο θα ήταν ασφαλώς κρίμα, και μακάρι να πέφτουμε έξω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Τελειώνοντας, να αναφέρουμε ότι ο δίσκος είναι ηχογραφημένος στο Λος Aντζελες, μα μια λεπτομέρεια σαν κι αυτή θεωρούμε ότι δεν έχει μεγάλη σημασία. Σπουδαιότερο είναι το ότι το ταξίδι που προσφέρει στα εννέα του κομμάτια είναι ένα διαρκές σκαμπανέβασμα μέσα σ’ ένα στοιχειωμένο τρένο, απ’ τα παράθυρα του οποίου μπορείς να δεις αλλόκοτες εικόνες. Είναι εύκολο να αποστρέψεις το βλέμμα σου επειδή δεν δύνασαι να παρακολουθήσεις και να σαγηνευτείς από τη στριφνή ομορφιά τους, αν όμως βρεις τον τρόπο να εισχωρήσεις στην καρδιά της άγριας μαγείας τους, δύσκολα θα ξεκολλήσεις από δαύτη για κάμποσο καιρό…
