Είναι αλήθεια ότι η πρώτη μας δισκογραφική γνωριμία με τον Γιώργο Μίχα δεν είχε αφήσει και τις καλύτερες εντυπώσεις. Αν και τα καλά στοιχεία υπήρχαν, η λυρικότητα, η συνάθροιση κλαρίνου, μπεντίρ, βιμπραφώνου, μπάσου, synths και κιθάρων, και το πέταγμα από το funk στο trip hop κι από εκεί στον κλασικό ελληνικό rock ήχο, δεν γινόταν και με ...άτσαλο τρόπο, ούτε όλες οι συνθέσεις είχαν την ίδια δυναμική, ούτε η ερμηνεία δικαίωνε τις καλές στιγμές. Η βαριά φωνή και προφορά του, παρά τις φωνητικές συμμετοχές της Ευγενίας Λεούση και της Ναταλί Ρασούλη που λειτουργούσαν σαν αντίβαρο, δεν μας επέτρεπε να το απολαύσουμε -ιδιαίτερα στις χαμηλότονες στιγμές. Τα πράγματα, σ'αυτή τη δισκογραφική δουλειά έχουν αλλάξει αρκετά. Καταρχάς, η παραγωγή είναι από τις καλύτερες που έχουμε ακούσει τελευταία, ευφάνταστη, ηλεκτρονική, αλλά και ζεστή ταυτόχρονα, ομαλοποιεί ακόμη περισσότερο τη μετάβαση από είδος σε είδος. Οι στίχοι είναι στίχοι απώλειας, μα είναι αληθινοί, είναι περήφανοι μέσα στη λύπη τους, αναπολούν, αναρωτιούνται κι επιμένουν "ρομαντικά". Οι προσπάθειες συγκερασμού των δυο διαφορετικών μας επιρροών, ανατολής και δύσης, γίνεται κι αυτή τη φορά με διακριτικό τρόπο, ενώ παράλληλα ο ήχος θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει σε κάποιον δυτικό πειραματιζόμενο με τις δικές μας φόρμες. Τέλος, η ερμηνεία είναι σαφώς καλύτερα από κάθε πλευρά, αν και η παρουσία της Θεοδοσίας Τσάτσου σε δύο κομμάτια, κλέβει για τα καλά την παράσταση από τα υπόλοιπα. Μια κλασική ελληνόφωνη ροκ σύνθεση, που στα χέρια κάποιου τυχαίου frontman μπάντας μπορεί να ήταν απλά ανεκτή, μετατρέπεται δια μέσου της -απαλλαγμένων από μανιέρες αυτή τη φορά- φωνής της Θεοδοσίας σε ένα από τα πιο δυναμικά κι απελπισμένα μαζί κομμάτια της φετινής ελληνικής ροκ εσοδείας. Το "Ψάχνω να σε βρω" είναι ο δεύτερος καρπός της εδώ συνεργασίας τους, πιο κοντά στο ύφος που αρέσκεται να κινείται εκείνη και με ιδανική η συνοδεία του πιάνου στο ρυθμικό background. Αν θυμηθούμε και τη συνεργασία τους στο album της τελευταία, "Κόκκινο" (τα τραγούδια "Στη Θάλασσα" και "Που να 'σαι τώρα" ήταν και τα αγαπημένα μας), αναρωτιόμαστε τι θα προέκυπτε από μία συνεργασία για ένα ολόκληρο άλμπουμ. Με τους δύο αυτούς κράχτες, πάντως, τα υπόλοιπα κομμάτια περνούν αναπόφευκτα σε δεύτερη μοίρα -μα δεν στερούνται ενδιαφέροντος. Η μπαλλάντα "Μου φαίνονται όλα ξένα", το downtempo "Αυτή που αγαπάς", το "Καλοκαιράκι μου", ένα ηλεκτρονικό bossa nova που μας ξαναστέλνει στις παραλίες ακόμα δεν φύγαμε, το "Aγκάλιασέ με", μία ακόμη χαμηλότονη σύνθεση με ένα καταπληκτικό trip hop κλείσιμο με blues, αλλά και το "Δύση και Ανατολή", όπου ο αμανές συναντά το trip hop και η Ελισάβετ Καρατσόλη ερμηνεύει ως άλλη Beth Gibbons (χωρίς όμως τις ίδιες φωνητικές ικανότητες) είναι τραγούδια που θέλουν το χρόνο τους.Ο ίδιος πιστεύει ότι "οι μελωδίες όπως άλλωστε και η ζωή είναι ένα ταξίδι σε κόσμους φανταστικούς. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μπαίνουμε, να τους «λεηλατούμε», να παίρνουμε ότι έχουμε ανάγκη και να φεύγουμε για άλλα". Αυτή είναι πάνω κάτω η φιλοσοφία του "Πιο πέρα από τα όνειρα". Ένα ταξίδι σε ήχους ηλεκτρονικούς, trip-hop, lounge και καθαρόαιμους, τσαμπουκαλεμένους rock, χωρίς την αίσθηση του αχταρμά, χάρη στον λίγο πολύ κοινό ήχο που βγαίνει από την παραγωγή. Η τελευταία, οι στίχοι και οι δύο ερμηνείες της Θεοδοσίας Τσάτσου αποτελούν το δυνατό του χαρτί.
