Αγγίζοντας δέκα χρόνια στη δισκογραφία και λίγο πριν κλείσουν τρία χρόνια από την κυκλοφορία του album “Ένας κύκλος στον αέρα”, τα Ξύλινα Σπαθιά επιστρέφουν υλοποιώντας μια υπόσχεση που ο στενός κύκλος των ακροατών τους περίμενε καιρό.Οι φήμες (χαρακτηριστικό στοιχείο στην περίπτωση των Σπαθιών) για την κυκλοφορία αυτού του album, είχαν ξεκινήσει από τη συναυλία στο Ροδον στις αρχές του 2001, την πρώτη εμφάνιση τους στην Αθήνα με εξαμελή πλέον σύνθεση, λόγω της προσθήκης του “Mad Max” (κατά κόσμον Νίκος Κυριακόπουλος). Αν και εκείνη τη βραδιά το γκρουπ είχε παρουσιαστεί με πολύ προσεγμένο ήχο, είχαμε αναπτύξει ήδη τους προβληματισμούς μας, σχετικά με το κατά πόσο το set list ήταν αντιπροσωπευτικό μιας “ολοκληρωμένης” συναυλίας, που θα κάλυπτε εύστοχα τόσο τη δισκογραφία, όσο και τις όποιες αλλαγές στον ήχο στο διάβα αυτών των δέκα ετών ενεργής παρουσίας τους στην ελληνική σκηνή. Έχοντας παρουσιάσει κατά καιρούς πανέμορφες διασκευές τόσο παλιών, αλλά και καινούργιων κομματιών τους, η κυκλοφορία ενός live album αποτελούσε τη μόνη λύση για την ανεξίτηλη αποτύπωση αυτών των ακουσμάτων όπως τα απολαμβάνουμε ζωντανά.Από την πρώτη κι όλας ματιά, αν και πολυάριθμο το play list των 15+1 κομματιών, είναι μάλλον ελλιπές για κάποιον που έχει ζήσει τις συναυλίες των Σπαθιών. Λείπουν χαρακτηριστικά κομμάτια τα οποία θα περίμενε κανείς να ήταν τα πρώτα και κύρια σε ένα live album. Δεν αναφερόμαστε φυσικά σε εμπορικά κομμάτια, αλλά σε όλα αυτά που διασκευασμένα, μεταμορφώνονται πάνω στη σκηνή. Που είναι ο σπινταριστός Βασιλιάς της Σκόνης, η ονειροπόλα Σιωπή να πλανάται σα μαγικό χαλί μιλώντας για παιδιά που ξαφνικά χαθήκανε, το πανέμορφα διασκευασμένο στο Νότο, ο επιβλητικός Βροχοποιός να ξετυλίγεται σαν αφήγηση του μαγεμένου Παύλου, ο ταλαιπωρημένος Ναυαγός, το Καράβι και όλα εκείνα τα κομμάτια που μας κάνουν να πηγαίνουμε ακόμα στα live τους; Υπάρχουν πολλές συναυλίες που να ακούστηκε ο Βράχος χωρίς να έγινε ένα μαζί με την ιεροτελεστική Φωτιά στο Λιμάνι; Η απουσία των ακουστικών αυτών εμπειριών, δεν αντισταθμίζεται ούτε με την προσθήκη ενός νέου κομματιού, πόσο μάλλον αφού αυτό, δε μιλάει για νύχτες γεμάτες ευχές.Ένσταση όμως, παρουσιάζεται και στο επίπεδο της παραγωγής. Πέραν του γεγονότος ότι η ηχογράφηση έγινε σε μια περίοδο που τα Ξύλινα Σπαθιά, έδωσαν βάρος στην ολοκλήρωση του ήχου τους, απουσιάζουν τα (πολλές φορές) απίστευτα φωνητικά του Παυλίδη που εμφανίζεται ιδιαίτερα συγκρατημένος, ενώ επιπλέον κατά ένα περίεργο τρόπο, δίνει μια αποστειρωμένη αίσθηση απουσίας του ιδιαίτερα θερμού κοινού του group.Αρκετά όμως με τις προσδοκίες που βρέθηκαν να αιθεροβατούν. Περνώντας στο υλικό στην τελική του πλέον μορφή, τίθεται πρωταρχικά το ερώτημα του αν νιώθει κάποιος ακούγοντας το album την ατμόσφαιρα μιας συναυλίας των Σπαθιών; Η απάντηση όσο ειλικρινής και να είναι δεν μπορεί παρά να είναι υποκειμενική. Ναι, αναπτύσσεται ολόκληρη η νεοκυματική διάσταση του group, λείπει όμως ένα πολύ σημαντικό κομμάτι των συναυλιών. Ένα κομμάτι που μπορούσε να αποτυπωθεί και του άξιζε να αποτυπωθεί. Κάτι που ακόμα και τα δυνατότερα σημεία του album όπως τα πουλιά, που στο άκουσμα τους ξετυλίγουν όλη την δυναμική υπεροχή μιας ζωντανής ακρόασης ή το παράξενο τραγούδι που φέρνει άμεσα κατά νου την φιγούρα του Παυλίδη πάνω στη σκηνή να υπερίπταται ανέμελα, δε φτάνουν για να καλύψουν.Είναι αδύνατον να πιστέψει κανείς πως έτσι απλά τα Ξύλινα Σπαθιά έφτασαν στο σημείο να αφήσουν τα πράγματα να γίνουν μόνα τους, χωρίς να έχουν απόλυτο έλεγχο στο τι ακριβώς θέλουν να προβάλουν από μια δουλειά τους. Αυτό το live album δεν έχει απολύτως καμία σχέση με εμπορική κίνηση ή με την ολοκλήρωση κάποιου κύκλου. Η κυκλοφορία του ήταν επιτακτική ανάγκη. Όφειλε να είναι ένα δώρο για όλα εκείνα τα αμέτρητα βράδια που περάσαμε μαζί. Κι αν κάποιος το νιώθει αυτό, το εκλαμβάνει και αισθάνεται καλυμμένος, τότε περισσότερα λόγια είναι περιττά.Μια τελευταία κουβέντα μονάχα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα εκείνα τα παιδιά που άπλωναν τα χέρια τους ψηλά, αποτυπώνοντας όλα εκείνα τα κομμάτια που μας αρέσει να ακούμε, όπως ακριβώς μας αρέσει να τα ακούμε. Είναι κρίμα που η εμπειρία αυτή δε θα διευρύνει τον κύκλο της. Ίσως αυτό να επιθυμούν τελικά τα Σπαθιά. Να παραμείνουν μια υπόθεση λίγων. Όπως και να έχει, κανείς δεν μπορεί να κρατήσει παράπονο σε μια μπάντα που κοιτάζει τα σύννεφα από ψηλά. Πόσο μάλλον, αφού σε κάθε ταξίδι πίσω στο χρόνο, συνειδητοποιείς ότι δεν είναι πια στο χέρι της να χαθεί.
