Είδηση που πέρασε στα ψιλά των μουσικών και μη εντύπων: το Fake των Raining Pleasure συμπεριλήφθηκε στο soundtrack της νέας ταινίας του βραβευμένου σκηνοθέτη από την Taiwan Chang Tso Chi (έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό με τη δουλειά του στην ταινία Crouching Tiger-Hidden Dragon), Best Of Times. Όλα τα γεγονότα εδώ κι αρκετό καιρό συγκλίνουν προς μια διαπίστωση -την οποία υποπτευόμασταν, αλλά ίσως να μην θέλαμε να παραδεχτούμε: ότι η ελληνική μουσική περνάει μια περίοδο Αλκυονίδων ημερών, μια περίοδο κατά την οποία δεκάδες νέες μπάντες, ακολουθώντας το παράδειγμα των Raining Pleasure, των Closer και των Sigmatropic, κάνουν την εμφάνιση τους σε μικρά κλαμπ και αφανείς μουσικές σκηνές και που αποτελούν το παρόν (σίγουρα) και το μέλλον (ίσως...) της ελληνικής μουσικής, αγγλόφωνης ή ελληνόφωνης, ροκ, ηλεκτρονικής ή πειραματικής. Film, Relevant Box, Inert Goo και δεκάδες άλλες μπάντες ανήκουν σε αυτήν τη κατηγορία. Και οι Matisse. Στην αρχή λάτρεψα το όνομα τους (Ιστορικός Τέχνης ων, ο Γάλλος είναι από τους αγαπημένους μου ζωγράφους). Όταν τους πρωτοείδα ζωντανά στη σκηνή, κοιτούσα γύρω μου και προσπαθούσα να "κόψω" αντιδράσεις από τον κόσμο που παρακολουθούσε. Άλλοι εκφράζονταν θετικά, άλλοι αρνητικά. Ακόμη κι όσοι εκφράστηκαν όμως αρνητικά, κανείς από αυτούς δεν μπορούσε να παραγνωρίσει ότι στη σκηνή βρισκόταν μια εξαιρετικά ταλαντούχα και καλοκουρδισμενη μπάντα. Εμένα πάντως μου είχαν κάνει τρομερή εντύπωση. Κυρίως ο ήχος τους και το πόσο καλά έβαζαν στο μουσικό τους μπλέντερ τις επιρροές τους και τις μετουσίωναν σε έναν άκρως προσωπικό κι αναγνωρίσιμο ήχο. Θυμάμαι ότι, μετά την ακρόαση του ντεμο τους, έστειλα μήνυμα στον Γιάννη, τον μπασιστα της μπάντας για να του εκφράσω όλα αυτά τα θετικά συναισθήματα που μου δημιούργησε η -αγγλοπρεπής είναι η αλήθεια- μουσική τους.Στο cd αυτό λοιπόν θα ακούσετε το κατά τεκμήριο καλύτερο τραγούδι που έχουν συνθέσει, το The Great Sleep, ένα uptempo κομμάτι, βγαλμένο λες από την χρυσή περίοδο 1994-96 της βρετανικής σκηνής. Παραγωγή καθάρια και κρυστάλλινη με τη γνωστή σφραγίδα Πρινιωτακη στην ούγια, όργανα που δεν "καπελώνουν" το ένα τον ήχο του αλλού και μια τρομπέτα που θυμίζει την αντίστοιχη του Andy Diagram στα τραγούδια- ύμνους των James. Το A Season in Reason έχει μια μελωδία που σου καρφώνεται στο νου και πιάνεις τον εαυτό σου να την σιγοψιθυρίζει κι αφότου κλείσεις το cd player. Tα Μy Only Friend και This Town συμπληρώνουν το εξαιρετικά ενδιαφέρον 16λεπτο ΕΡ, αφήνουν μια γλυκιά γεύση στα αυτιά και προσφέρουν υποσχέσεις για ένα ακόμη πιο ενδιαφέρον μέλλον - το Φθινόπωρο αναμένουμε το ολοκληρωμένο LP της μπάντας. Μοναδική ένσταση η απουσία του ριφατου και απογειωτικου If You Ever Get A Fuck από το "4".
