Ξεχωρίζοντας από μία ολόκληρη φουρνιά αγγλόφωνων -υπό εκκόλαψη- αστεριών, οι Film δεν ήταν και τόσο εύκολο να μείνουν για πολύ χωρίς δισκογραφικό συμβόλαιο. Πολύ γρήγορα, οι Δημήτρης Μπόρσης (μπάσο, στίχοι, φωνητικά), Μάκης Δρόσος (κιθάρα), Κώστας Μπόρσης (drums) και Ελένη Τζαβάρα (φωνή) βρέθηκαν σε ένα στούντιο, με τη βοήθεια του Χρήστου Λαϊνά (Ονειροπαγίδα) που πρόσθεσε κιθάρες και synths, του Κώστα Βλάχα (Μέντα), αλλά και των Σπύρου Παπαγιανόπουλου, Μανώλη Αγγελάκη (που από κοινού ανέλαβαν τη μίξη, ενώ την παραγωγή επιμελήθηκε ο δεύτερος), με αποτέλεσμα μία καθ'ολα άρτια και καλοφτιαγμένη δουλειά που φέρνει το μυαλό μας πέντε-έξι χρόνια πίσω, όταν στηρίζαμε παρά πολλά σε ένα άλλο fronted by woman γκρουπάκι, τους Echo Tattoo. Πράγματι, οι δημιουργικές ομοιότητες είναι πολύ περισσότερες από την ήδη σημειωθείσα: Και οι δύο τραγουδίστριες (Ελένη και Εύη) διαθέτουν καταπληκτική φωνή και σωστή εκφορά του αγγλικού λόγου, η μουσική τους έχει αναπόφευκτα τις 90s αμερικάνικες ροκ καταβολές της, αλλά δεν ξεμένει σ'αυτές, ελπίζοντας στο σύνολο του ποπ/ροκ ακροατηρίου και αρπάζοντας και λίγο από την τρέχουσα μουσική φρεσκάδα (οι Garbage ήταν για τους Echo Tattoo, electroklash ψήγματα βρίσκουμε στο "Jokulhaup" και μία δόση ευφορικού post-rock στο φερώνυμο του δίσκου των Film). Στην πλειονότητά τους, τα κομμάτια του /:No Luggage διαθέτουν τα μελωδικά πειστήρια για να τους θεωρήσουμε και με τη βούλα πλέον, το μεγάλο ανερχόμενο συγκρότημα της ελληνικής ροκ σκηνής - μόνο που θα πρέπει να συνεχίζουν να το κυνηγούν όπως κάνουν αυτό τον καιρό εντός κι εκτός Ελλάδος, να εξελίσσονται μέρα με τη μέρα, να ακούν πολλή και σύγχρονη μουσική, και άλλα πραγματάκια που θεωρώ ότι περνούν λίγο (Coti K.;) ή πολύ από το χέρι τους. Παρά το ότι ηχητικά δεν κομίζουν γλαύκας εν Αθήναις, οι Film ξεχωρίζουν αναπόφευκτα για τη μεστότητα των συνθέσεων τους, τα πιασάρικα ριφάκια, τις παραμορφώσεις με λόγο ύπαρξης και την εκπληκτική ερμηνεία από την Ελένη, τις θλιμμένες κατά βάση νότες που διοχετεύουν φρεσκάδα αντί για μιζέρια και τις συγχωνευμένες επιρροές (Cranberries, Garbage, PJ Harvey, αμερικάνικος 'ανεξάρτητος' κιθαριστικός ήχος, ελαφρές 80s 'σκοτεινές' πινελιές που μένουν ως αίσθηση) στον ξεκάθαρο από το πρώτο lp τους ήχο. Ένα από τα καλύτερα αγγλόφωνα ντεμπούτο των τελευταίων χρόνων...
