Πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά για την Μελίνα Ασλανίδου, που γνωρίσαμε από τους Απέναντι και που, μετά την επιτυχία του "Τι σου κανα και πίνεις", αργότερα ευτύχησε να ερμηνεύσει σόλο ακόμα μία επιτυχία (το "Ναι Θα Πω"). Αυτή τη φορά την αναλαμβάνουν συνθετικά οι Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Τάκης Μπουρμάς και Θοδωρής Παπαδόπουλος και στιχουργικά οι Σμαρώ Παπαδοπούλου, Σωτήρης Βώπης, Φωτεινή Λαμπρίδη, Λίνα Δημοπούλου, με πολύ προσεγμένη ενορχήστρωση που ανήκει στον Τάκη Μπουρμά. Ο δίσκος ουσιαστικά δεν εκπλήσσει πουθενά, αλλά διαθέτει μια ευγένεια και μια γνήσια αγάπη για το παλιό καλό λαϊκό τραγούδι. Ουσιαστικά το πρόβλημα αυτού του δίσκου -όπως και πολλών άλλων με ανάλογες προθέσεις- είναι ότι ναι μεν ικανοποιεί τόσο την ανάγκη των δημιουργών για κάτι που να "μείνει", μέσω παλιομοδίτικων συνταγών σε όλους τους τομείς, όσο κι εκείνη του κοινού να ακούσει τραγούδια που θα του κολλήσουν στο στόμα, ναι μεν δεν καταφεύγει σε ακρότητες και υπερβολές, διαθέτοντας μία υπέρ του δέοντος αξιοπρέπεια και σεβασμό στους μεγάλους του τραγουδιού μας, αλλά από την άλλη δε (στην ουσία του δηλαδή) παραμένει απλά μια συλλογή με καλοφτιαγμένα τραγούδια που σε ελάχιστες στιγμές αφήνουν κάτι πίσω τους. Αλλά και στις πιο σύγχρονες φόρμες, η παρουσία των δημιουργών μπορεί να εγγυάται ένα μίνιμουμ standard ποιότητας, αλλά δεν θα λέγαμε ότι επέλεξαν και τα καλύτερά τους ή έδωσαν και την καρδιά τους, όπως θα συνέβαινε σε μια πιο προσωπική και ολοκληρωμένη συλλογή τραγουδιών τους. Κι έτσι το "Πέρασμα" κυλάει ευχάριστα, δεν ενοχλεί πουθενά, αλλά και δεν σε "γραπώνει" παράλληλα, αν εξαιρέσουμε μία-δύο στιγμές του.Η εντύπωση που μας δίνεται είναι οτι η Μελίνα Ασλανίδου διαθέτει μια ώριμη, ταιριαστή με το ρεπερτόριο αυτό φωνή, αλλά χρειάζεται οπωσδήποτε κάτι πιο δυνατό και όχι τόσο άνισο - το οποίο και αναμένουμε στην επόμενη δισκογραφική της δουλειά.
