Τρίτη δισκογραφική απόπειρα από τον Mάρκο Δεληβοριά, που εμφανίστηκε στην ελληνική δισκογραφία το 2000, με έναν αγγλόφωνο δίσκο (το Shine), και την επόμενη χρονιά ακολούθησε το Green City. Μπαίνουμε κατευθείαν στο ψητό: Τα πρώτα πέντε κομμάτια της νέας του δουλειάς είναι μέρος μιας σειράς κομματιών που αναφέρονταν στο Μικρό Πρίγκηπα του Antoine de Saint-Exupery. Στο γενικό χαμηλότονο πλάσιο που χαρακτηρίζει το Night Flight, τα "κινηματογραφικά" κατά βάση κομμάτια είναι είτε κλασικά, μπολιασμένα με βιολί και τσέλο, είτε με σύνθι και την τρεμάμενη κιθάρα που ανακαλούν τα έρημα ηχοτοπία του Ennio Morricone. Μετά από ένα πολύ συμπαθητικό καθαρόαιμο alt.country διάλειμμα που αναφέρεται στον Buddy Holly (με στίχους), επιστρέφουμε στις μίνιμαλ μελωδίες που συνθέτουν κατά βάση ηλεκτρικές κιθάρες και σύνθι. Πρόκειται για τα κομμάτια Night Flight 1-7, που έχουν επίσης ως σημείο εκκίνησης τον Saint-Exupery, αυτή τη φορά τη Νυχτερινή Πτήση. Στο βιβλίο παρακολουθούμε την προσπάθεια ενός πιλότου ταχυδρομείου της εποχής του μεσοπολέμου να προσγειωθεί μέσα στη νύχτα, σε συνθήκες γενικευμένες κακοκαιρίας. Τα αεροδρόμια δεν είναι προσβάσιμα, η επικοινωνία με τη βάση προβληματική, το κρύο αποθαρρυντικό και τα καύσμα τελειώνουν. Το αεροπλάνο θα χαθεί μέσα στη νύχτα παρά την προσπάθεια του πιλότου να βρει ένα φιλόξενο κομμάτι ουρανού και γης. Eμπνευσμένες από το παραπάνω σκηνικό, οι σπάνιας ομορφιάς ατμόσφαιρες θα σας φέρουν στο μυαλό είτε τους σκαπανείς του ambient, είτε -όταν έχουν στίχους και πιο κλασική τραγουδιστική δομή- τους μεγάλους Αμερικάνους τραγουδοποιούς. Να κι ένας Έλληνας τραγουδοποιός που δημιουργεί κι ερμηνεύει τραγούδια που μας φέρνουν στο μυαλό τους Mark Eitzel, Elliott Smith, The Pernice Brothers ή ακόμα και τον Chris Eckman και ειδικά το αγαπημένο μου (χαμένο) διαμαντάκι του, το "A Janela", με αξιώσεις! Οι διαφορετικές συνισταμένες του ήχου (κλασικές, americana, minimal κινηματογραφικές, Eno-ίζουσες) και του τρόπου δημιουργίας του, αν και είναι ολοφάνερες, συνυπάρχουν ευτυχώς χωρίς κανένα πρόβλημα στην ακρόαση, αφού εκπέμπουν -όχι βέβαια και αναπάντεχα λόγω των χαμηλών τόνων που σύσσωμες ακολουθούν- το ίδιο συναίσθημα με διαφορετικό τρόπο: Αυτό του μοναχικού ταξιδιού ή για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι με αυτό που νιώσαμε, την ευτυχία της μοναξιάς... Κι αυτό είναι πιστεύουμε είναι και η μεγαλύτερη "μαγκιά" του Μάρκου Δεληβοριά.
