Με μικρή διαφορά, το "Κοίτα με Αντέχω" είναι ίσως ο πιο καλοφτιαγμένος δίσκος από τους τρεις προσωπικούς που προηγήθηκαν (Άτιμα Τα Πράγματα, Έτσι Είμαι Εγώ, Απογείωση). Η Πατρινή Ηρώ, με τη βοήθεια των συνεργατών της (τα τραγούδια του δίσκου έχουν γράψει εκτός απ' την ίδια, ο Δημήτρης Κοντόπουλος -μόνιμος πια συνεργάτης της, παραγωγός και ενορχηστρωτής- ο Χριστόφορος Μπαλαμπανίδης, ο Γιάννης Δόξας και ο Νίκος Γρίτσης) κινείται στα ίδια στιχουργικά και συνθετικά μοτίβα. Στίχοι απλοί με μια έμφυτη μελαγχολία, χαμένες σχέσεις, όνειρα που χάθηκαν ή θα 'ρθουν, ανθρώπους που έφυγαν από κοντά μας για λίγο ή για πάντα. Μουσική που κινείται πάντα σε λανθάνουσα κατάσταση μεταξύ ποπ και easy listening με μία έντονη γλυκόπικρη γεύση. Τραγούδια που γράφτηκαν σε -και για ένα- πιάνο, με έντονες τις αναμνήσεις από την mainstream pop της δεκαετίας του 80, αλλά και με αρκετή δόση από ατμόσφαιρα που θα ταίριαζε σε ένα πιάνο bar. Κάτι σαν την τζαζάτη pop της Αλέκας Κανελλίδου, στην πιο ηλεκτρονική της εκδοχή.Δυστυχώς, μετά από ένα πολύ δυνατό άνοιγμα "Δε μένω εδώ", "Κοίτα με, αντέχω", "Μια επαφή", τα πράγματα στη συνέχεια γίνονται πολύ πιο "συνοδευτικά" και λιγότερο "πρωταγωνιστικά". Τη διαφορά κάνει προς το τέλος το "Σ' Αγάπησα κι αυτό αρκεί", που αποτελεί ουσιαστικά μια διασκευή στο "Tango" του Ryuichi Sakamoto και το downtempo "Δίπλα μου εσύ", που ίσως με μια πιο "έγχρωμη" και τολμηρή ενορχήστρωση θα μπορούσε να αναδειχθεί περισσότερο -η ερμηνεία πάντως είναι καταπληκτική. Στυλιστικά οριοθετημένο, ελαφρώς ζαχαρωμένο ανά στιγμές, ανάλαφρο, με τονισμένο το μελωδικό του χαρακτήρα, το "Κοίτα Με Αντέχω" δεν παρεκκλίνει από την light pop των προηγούμενων άλμπουμ, περιέχει σαφώς περισσότερα όμορφα τραγούδια από τα προηγούμενα και επισφραγίζει το υπαρκτό φωνητικό και συνθετικό ταλέντο της Ηρούς Λεχουρίτη. Απευθύνεται σαφώς σε ένα ειδικό κοινό που έλκεται από αυτό το κλίμα, και σίγουρα είναι αρκετό -λόγος ουδείς δεν μας πέφτει. Μήπως όμως την επόμενη φορά θα πρέπει να απαιτήσουμε ως ακροατές κάτι πιο τολμηρό;
