Φαινομενικά υφολογικό και 'ποιοτικό' γύρισμα μιας πιστής εκπροσώπου της ποπ, που πλέον πλαισιώνουν δημιουργοί όπως ο Δημήτρης Κοργιαλάς, ο Γιώργος Δημητριάδης, ο Γιώργος Αλουπογιάννης, ο Δημήτρης Καρράς (Puzzle) και ο Σταμάτης Πανταζόπουλος, ολοκληρώνοντας την πορεία που παρατηρήσαμε στις ζωντανές εμφανίσεις της. Ουσιαστικά όμως ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει: Η ίδια υπηρετεί πιστά την αγαπημένη της mainstream pop, έχοντας όμως δίπλα της ανθρώπους με σύγχρονα ακούσματα και ιδέες, αλλά και ένα αισθητήριο που κρατά τα πάντα (ή σχεδόν τα πάντα) εδώ σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο. Γενικά, το νέο της δισκογραφικό πόνημα μοιάζει να έχει δουλευτεί και μελετηθεί αρκετά ως πολύ και υπ' αυτή την εννοια μας κάνει εντύπωση η τοποθέτηση των πιο ανέμπνευστων στιγμών της στην αρχή του άλμπουμ. Το ομότιτλο μοιάζει απελπιστικά clean και κενό, το "Σαν Τουρίστας" περνά απαρατήρητο, το "Σταγόνα στο Αιγαίο" θα μπορούσε κάλλιστα να συμπεριληφθεί σε δισκογραφική δουλειά της Δέσποινας Βανδή και δεν ταιριάζει καθόλου στο κλίμα του άλμπουμ (είναι όμως πιασάρικο, αν και θυμίζει πολλά όμοιου ρυθμού). Αλλά και για τις χορευτικές απόπειρες τι να πρωτοπούμε: Τόσο το "Πιάσε με", όσο και το "Θυμάμαι", που ακολουθεί αργότερα, μας θυμίζουν την eurodisco των αρχών των 90s κι έτσι αν και έχουν καλό ρυθμό και πιασάρικες μελωδίες -δίχως υπερβολή- το programming αυτό είναι ανεκτό μόνο σε μια χώρα που το "S.A.G.A.P.O." την εκπροσωπεί στη Eurovision. Οι OPA πολλά χρόνια πριν, με κάτι "Revive" ήταν πιο κοντά στην εποχή τους.Από τα μέσα του δίσκου τα πράγματα αρχίζουν να φτιάχνουν. Το ρυθμικό mainstream κιθαριστικό ροκάκι "Μόνο για μένα" είναι ενδιαφέρον, το "Το Φεγγάρι Γελάει" αποτελεί μία πιασάρικη βόλτα κοντά στην τραγουδοποιία των Πυξ Λαξ, ενώ το "Θέλω να σε ξαναδώ" που ξεκινάει σαν ένα downtempo κομμάτι καταλήγει σε μια ηλεκτρο-έθνικ άσκηση των Delerium. Αντίστοιχα, και στο "Η μοναξιά" φανερώνει αντίστοιχες εικόνες από τους προαναφερόμενους, στο "Χαμένες Νύχτες" το ηλεκτρονικό μπιτάκι παντρεύεται με την ρυθμική κιθαριστική ποπ αλά Natalie Imbruglia, ενώ το "Ως το τέλος του κόσμου" είναι ένα ντουέτο μοναδικής ομορφιάς με το Δημήτρη Κοργιαλά, με αρκετές εποικοδομητικές αναμνήσεις από τα 80s.Το "Όσο Φεύγω Γυρίζω" μπορεί να μην έχει την αιχμηρή διάσταση που θα θέλαμε και να παρουσιάζεται άνισο, τόσο συνθετικά, όσο και στις προθέσεις του, αλλά έχει να επιδείξει μερικές πολύ αξιόλογες στιγμές που αν κατείχαν τη μερίδα του λέοντος θα μιλούσαμε όχι μόνο για το κορυφαίο της άλμπουμ, αλλά για ένα πολύ ελπιδοφόρο δείγμα ελληνικής ποπ. Για την ενορχήστρωση θα πρέπει βέβαια να αποδώσουμε τα εύσημα στον Δημήτρη Κοργιαλά.
