Ο Γιάννης 'Μπαχ' Σπυρόπουλος ένωσε τις δυνάμεις του με τον συγγραφέα Γιώργου Σκούρτη, συνθέτοντας ερμηνεύοντας μια αράδα από σκέψεις αποτυπωμένες σε κείμενα γεμάτα θεατρικότητα. Ουσιαστικά από εκεί ξεκινά η ομορφιά, αλλά και η μη λειτουργικότητα της παρούσας κυκλοφορίας: Ο Σπυρόπουλος έχει ένα πρωτογενές -μη καθαρά στιχουργικό- υλικό, το οποίο με αρκετή δυσκολία μεταλλάσσει ώστε να αποκτήσει τη μορφή ενός τραγουδιού. Θα μου πείτε είναι μια αισθητικά συνειδητή επιλογή και έτσι κι αλλιώς δεν απευθύνεται στο ευρύ κοινό που έχει συνηθίσει το τραγούδι με μια συγκεκριμένη μορφή, με το μέτρο του, τις γνώριμες καμπύλες του κτλ. Κι αυτό του το αναγνωρίζουμε, προσπαθώντας πάντα να διακρίνουμε και στις πιο βατές και στις περισσότερο προσωπικές και άκρως θεατρικές του στιγμές τα σημάδια αυτά της παρακμιακής γοητείας που τον κάνουν ενδιαφέρων. Πέρα λοιπόν από το γεγονός της επίμοχθης αυτής προσπάθειας διακρίνουμε δυο άντρες να ξετυλίγουν το νήμα μιας ζωής, των ανασφαλειών, της σκοτεινής πλευράς καθημερινών ανθρώπων. Και είναι στίχοι που βγαίνουν πρώτα από την ψυχή, όχι καμία κατά παραγγελία εμπορική συναλλαγή.Από την άλλη, το μπαλλαντιέρικο κλίμα μπολιάζεται, πέρα από το γλυκό χάδι της ερμηνείας, με την ενορχήστρωση του Γιώργου Ζαχαρίου που της δίνει μια jazz, κινηματογραφική χροιά που απηχεί την ιδιαίτερη στιχουργική πινελιά του. Ενορχηστρωτικά θα μπορούσαμε να δώσουμε ακόμη και άριστα στο δίσκο. Χρειάζεται κανείς να αφιερώσει χρόνο και να είναι προετοιμασμένος να ξεχωρίσει τις δικές του ιδιαίτερες στιγμές από το σύνολο του Veraman bar, κι άλλες που θα βρει ίσως και ενοχλητικές. Σε κάθε περίπτωση, είναι ένα εναλλακτικό άκουσμα που αξίζει κανείς να του δώσει μια ευκαιρία, αλλά που -έχουμε την εντύπωση- δύσκολα θα κερδίσει τον ακροατή στο σύνολό του.
