Πως τα κατάφερε αυτή τη φορά ο Φίλιππος Πλιάτσικας κι έριξε όλο το βάρος στο τέλος. Ξεκίνησε με όπλο μόνο την έμφυτη μελωδικότητά του κι επαναπαύτηκε σε μερικές όμοιας άποψης κι αισθητικής συνθέσεις χωρίς φιλοδοξίες. Τις έντυσε ταυτόχρονα με στίχους βυθισμένους στις επαναληπτικές συχνότητες ενός ασφυκτικού ερωτικού ή κοινωνικού μικρόκοσμου, μάλιστα υπό την τεχνική των θρυμματισμένων εικόνων που κάνουν οποιαδήποτε λέξη σημαντική... Όταν έχει έμπνευση ο Φίλιππος Πλιάτσικας γράφει καλά, και μας το έχει αποδείξει το παρελθόν των Πυξ Λαξ. Μόνο που ανήκει σ'εκείνους τους δημιουργούς που θα ξεφύγουν από τα καλούπια και θα μας γεμίσουν με αυθεντικό συναίσθημα μόνο σε πραγματικά δυσάρεστες προσωπικές περιόδους, αλλιώς μοιάζουν με ιδιοτελείς θιασώτες μιας μίζερης πραγματικότητας και πολλές φορές τόσο πλασματικής ώστε να μοιάζει σαφώς αόριστη και στο διψασμένο γι'αυτήν μάτι, κλινική και δυσάρεστη στην κυριολεξία. Ο ρομαντισμός είναι κάτι που πραγματικά τον διακρίνει πάντως (τουλάχιστον σε μερικά στιχουργικά του δείγματα), ενώ η ερμηνεία του παραμένει αν όχι όσο γοητευτικά αδούλευτη και πηγαία τη γνωρίσαμε στο "Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο", τουλάχιστον ομοίου αρχετυπικού χρώματος.Τι λοιπόν έπραξε για να ξεφύγει την τελευταία στιγμή από τα κλισέ των Πυξ Λαξ; Καταρχήν έφερε καλεσμένους -μόνο που η Ελευθερία Αρβανιτάκη δεν συμμετέχει με όλη της την ψυχή (ίσως να μην ευνοεί και το κομμάτι), κάτι όμως που κάνει η Αλέκα Κανελίδου. Δεύτερον και σημαντικότερον, πρόσεξε ιδιαίτερα την παραγωγή, έτσι ώστε να λέμε ότι οι εκ των υστέρων ιδέες χρωματίζουν τα τραγούδια και τους δίνουν ξεχωριστό σχήμα: Κρουστά, τζουράς, πλήκτρα, φυσαρμόνικα, ακορντεόν και ενορχηστρώσεις που εναλλάσσουν την ambient με την country διάθεση, διασώζουν το άκουσμα από τη μέτρια βάση του...
