Έχοντας θέσει πλέον απαιτητικούς όρους για τις δουλειές της Έλλης Πασπαλά, μένουμε άναυδοι από το πως και πάλι κατάφερε να μας χαρίσει ένα δίσκο σπάνιας ομορφιάς. Διάχυτο από αιθέριους, κλασικότροπους και ταυτόχρονα ηλεκτρονικούς ήχους (και σίγουρα όχι από βεβιασμένη υποχρέωση ενημερότητας), το νέο της album φωτίζεται από τις μινιμαλιστικές μελωδίες, αλλά κι αναπτύξεις παράλληλα του Σταύρου Σέμση. Κύριοι πόλοι, όπως και στο "Νησί των Λωτοφάγων" ή το "Για Τη Συνήθεια Του Ερωτα", η λεπτότητα και η ευαισθησία μελωδιών γραμμένων αποκλειστικά για πιάνο, που στα χέρια κάποιου άλλου το πολύ πολύ να εμπλουτίζονταν με ένα σωρό έγχορδα ή να έμεναν στο συνδυασμό με το βιολί και κάποια σκόρπια κρουστά. Εδώ όμως δεσπόζει η αλλόκοτη εξ αρχής ορμή των ηλεκτρονικών απολήξεων που αντικαθιστούν εξ ολοκλήρου τα drums και με τη μορφή -έστω και λίγο παλιομοδίτικων για τη χρονιά που διανύουμε- σύνθι πριμοδοτούν την ατμοσφαιρική πλευρά τους με μια πιο ονειρική, αλλά και επιτηδευμένα κρύα πολλές φορές διάσταση, η οποία έρχεται σε αντίθεση με τη ζεστή φωνή της. Αυτός ο συνδυασμός οργανικού και μη δεν μας είναι πρωτόγνωρος, αλλά εδώ κατέχει την οικονομική αντιμετώπιση που του αρμόζει. Το ανατολίτικο σύνθι του "Μες τα μάτια ποιανού" δεν καταντά ψευτοέθνικ άσκηση, η "Τετράγωνη Γη" στα χέρια του Μιχάλη Δέλτα θα είχε ξεφύγει εντελώς, με όλα τα καλά και τα άσχημά του, ενώ το εξωτικό χρώμα του "Λαμπερές στιγμές" συγκρατείται τόσο ώστε να μην αποποιείται της θέσης του μέσα στο album. Κι όταν φτάνει το τρανσοειδές μπιτ του "Ενα Βέλος στην Καρδιά" είναι πάλι ελεγχόμενο. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα συνέβαινε αν όλα αυτά διέφευγαν αυτού του ελέγχου, γιατί μπορεί να πέφταμε σε μπάχαλο, αλλά και να είχαμε την περίπτωση του αριστουργήματος. Υπάρχουν άλλες στιγμές, όπως η απλή πιανιστική ομορφιά του "Το πρώτο βλέμμα" που μας εξηγούν γιατί όλα αυτά είναι προγραμματισμένα να μείνουν συναρπαστικά απλά. Όπως επίσης η πιο ώριμη από ποτέ ερμηνεία της Πασπαλά που σαγηνεύει με τα ονειρολυρικά της γυρίσματα. Τέλος, οι στίχοι, αν και καταφεύγουν κάποιες στιγμές σε λέξεις κλισέ ή ακόμη και σε θέματα ανάλογα, κάποιες άλλες καθιστούν, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα, την ακρόαση ένα πραγματικά μεθυστικό κοκτέιλ μελωδιών και εικόνων -ενίοτε και προβληματισμών. Με χαμηλό φως και σε άδειο δωμάτιο, αυτός ο φρέσκος, αιθέριος λυρισμός που αφήνει ως άρωμα το "Σε ποιο Θεό να πιστέψω" αγγίζει με θάρρος, σεβασμό και ωριμότητα τα καμπυλόμορφα όρια μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας.
