Η πρώτη του δουλειά στην Sony International, και πρώτη με "ισχυρές διεθνείς αξιώσεις" είναι κατασκευασμένη με όλα εκείνα τα υλικά που χρειάζεται για να γίνει κανείς μέρος της διεθνούς mainstream σκηνής. Το ένα κλισέ μετά το άλλο, για ανθρώπους με ελάχιστες απαιτήσεις. Οι συμβατικές ομολογίες γίνονται έκδηλες σε μια αδιάφορη διασκευή του "Nights In White Satin" των Moody Blues, όπου ο ίδιος επιδίδεται σε ιταλική ερμηνεία κι ο τραγουδιστής του group, Justin Jayward, ερμηνεύει στα αγγλικά. Πολλά από τα τραγούδια του δίσκου κράζουν "θέλω-επειγόντως-να-γίνω-διεθνής-σταρ" και δεν διαφωνούμε, μακάρι να γίνει, αλλά προς Θεού όχι με τον τσελεμεντέ στο χέρι. Που είναι η δική του σφραγίδα, το ίχνος έστω έκπληξης -οι προφανείς διασκευές, οι μεγάλες συνεργασίες, η ακριβή παραγωγή σε Αθήνα, Πράγα και Ιταλία, από μόνα τους δεν λένε τίποτα. Οι κλασικές σοφτ-ποπ μελωδίες μένουν στα ρηχά... Ευχόμαστε κάθε επιτυχία στον εθνικό μας τενόρο, από την πλευρά του έχει κάνει τα πάντα για να αγγίξει ένα ευρύ μέρος του κοινού που έχει γαλουχηθεί με συμβατικά ακούσματα και μόνο, ιταλικά (κι ανάλογα ευρωπαϊκά) φεστιβάλ, και αρέσκεται απλώς στο να "μην ενοχλείται", αλλά κι αυτό εκείνων που θαυμάζουν τη φωνή του, αλλά νιώθουν ευχαριστημένοι να τη βλέπουν στα σίγουρα και τα γνωστά, μειλίχια παραδομένη στις επιταγές των παραγωγών και της δισκογραφικής εταιρίας. Επιτρέψτε μας όμως (πλην ενός πράγματι αριστοτεχνικά νηφάλιου και άκρως ερωτικού "Vincero Perdero") να μην συγκινούμεθα με εύπεπτα, γλυκερά και νερόβραστα ακούσματα, δήθεν ευαίσθητων υπερπαραγωγών για τις μάζες και διασκευές γνωστών κομματιών ("Hijo de la Luna", "Luna Rossa" κτλ.). Βγαίνει όμορφη μουσική απο τη χώρα μας...
