Ξεκίνησαν στα μέσα της δεκαετίας του 90 και το 97 έβγαλαν το πρώτο τους δίσκο με τίτλο Ειν' Ωραία. Έπειτα ακολούθησαν δύο τραγούδια σε ισάριθμες συλλογές και τώρα επανέρχονται με τη δεύτερη δισκογραφική τους απόπειρα...Αν και μας προτείνονται ως εναλλακτική πρόταση της ροκ μουσικής, μάλλον για το αντίθετο πρόκειται. Η νέα τους δουλειά αποτελείται από δώδεκα νέες μουσικές συνθέσεις που αδυνατούν ξεφύγουν από τα τετριμμένα του ελληνικού rock. Αναρωτιέται κανείς πως, ενώ υπάρχουν τόσα ελληνικά groups με φρέσκο ήχο, διάθεση και προσωπικότητα, μένοντας το πολύ σε ένα support σε ξένο καλλιτέχνη και κάποια demos αριστερά και δεξιά, δισκογραφούν παράλληλα συγκροτήματα που αν και παίζουν με πάθος και αγαπούν αυτό που κάνουν, δεν έχουν να προσθέσουν απολύτως τίποτα, ούτε καν μερικές αξιοσημείωτες μελώδίες που να μην θυμίζουν κάτι.Χωρίς να θέλουμε να αδικήσουμε την προσπάθεια του γκρουπ από τη Θεσσαλονίκη, θα έπρεπε η κριτική αυτή να αρχίζει έσωθεν και η προσπάθεια για κάτι διαφορετικό, για το δικό τους στίγμα, να ήταν το ζητούμενο των ίδιων. Το να παίζεις όπως πολλοί άλλοι είναι σεβαστό, το να μην ψάχνεσαι είναι επίσης, το να έχεις μέτρια φωνή (του Γρηγόρη Τσιάνη), ανεκτό, το να μη λες όμως τίποτα και με τους (αόριστους) στίχους, παραπάει. Το κέφι τους το κάνουν και με το παραπάνω. Θα μπορούσαμε, δε, να περάσουμε μια διασκεδαστική βραδιά με τους ήχους τους κι ένα ποτάκι, βλέποντάς τους live (κι ακόμη περισσότερο, με διασκευές) με παρεούλα... Μέχρι εκεί όμως... Μήπως η εταιρία τους θα πρέπει να το ψάξει περισσότερο; Εκτός και αν και εμπορικά έχει βρει κάποια άκρη, πράγμα που δεν το νομίζουμε...
