O Γιώργος Αετόπουλος δεν αποτελεί νέα παρουσία στο ελληνικό rock. Ο δραμινός rocker για πολλά χρόνια "ζει" στην ιδιαίτερη σκηνή της Θεσσαλονίκης, αναζητώντας συνεχώς διαφορετικά εκφραστικά περάσματα στο απαιτητικό κοινό της, χωρίς όμως τόσο καιρό να έχει ξεφύγει από τα στεγανά της. Από το 95, με τους Κράμα που συμμετείχαν στο Β' Πανελλήνιο διαγωνισμό της ΕΡΑ2 και με διάφορες αλλαγές σύνθεσης και ονομάτων, ως τη σόλο καριέρα που έχει επιλέξει πλέον, τα πράγματα δείχνουν να ακολουθούν μια φυσιολογική πορεία, με τα καλά και τα άσχημά της. Πλέον πάντως δείχνει να έχει ωριμάσει και να επιζητά περισσότερο το δικό τους στίγμα, αν και ακόμα δεν τα έχει καταφέρει, κρίνοντας από το "Ό,τι αρχίζει να κυλά".Οι μελωδίες του, πιασάρικες πολλές φορές, ευαίσθητες, ο ήχος είναι και pop, αλλά παράλληλα και ευρείας 80s rock πρακτικής και κατανάλωσης, ταυτόχρονα, οι στίχοι λίγες φορές πραγματικά ειλικρινείς και προσωπικοί. Υπάρχουν βέβαια ηλεκτρονικές παρεμβολές, αλλά και έντεχνα στοιχεία, στοιχεία που τον φέρνουν κοντά (ηχητικά τουλάχιστον) στο Μανώλη Φάμελλο. Κομμάτια, όπως το "Κι ας ξεχαστώ", το "Μια στιγμή", ο "Καπνός", ο "Μάρτης" και το ομώνυμο του album, μπορεί να στέκονται υψηλότερα από μια μεγάλη μερίδα της ελληνόφωνης σκηνής, αλλά δεν πάνε πολύ πιο μακριά. Αξιοπρεπής δουλειά πάντως...
