Aν δικαιούμαστε κι εμείς ως χώρα έναν αξιοπρεπή νέο (έστω και mainstream) pop καλλιτέχνη, αυτός ίσως να είναι ο Μιχάλης Χατζηγιάννης. Η φωνή του είναι μία από τις καλύτερες, ώριμες (παρά την ηλικία του) και πιο soulful -ιδανική για το είδος του- που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια, η άποψή του για το υλικό που τραγουδά δεν είναι απλώς βαρύνουσα, ασχολείται ο ίδιος με το κύριο δημιουργικό μέρος (σύνθεση, ενορχήστρωση -με την πολύτιμη βοήθεια του Soumka- και παραγωγή).Θα μου πείτε, η μουσική του εξακολουθεί να υπηρετεί τη συγκαταβατική αντίληψη περί σύνθεσης και όλα τα στεγανά του είδους, ειδικά στην εγχώρια εκδοχή του. Λίγο από κλασικότροπη ποπ, μερικά ηλεκτρονικά στοιχεία, upbeat pop διαλείμματα που ξεσηκώνουν, αλλά και ανούσιες μπαλλάντες (που χαλούν όμως τη συνολική εικόνα). Αλλά και ο στίχος δεν εξάγει καμία άξια αναφοράς συγκινησιακή φόρτιση, όταν το προσπαθεί. Οι στίχοι της Ελεάνας Βράχαλη, κυρίως, και της Ελένης Ζιώγα, απλά συνοδεύουν και στέκονται αξιοπρεπώς.Αυτό που ξεχωρίζει όμως πραγματικά τη δουλειά του Μιχάλη Χατζηγιάννη είναι καταρχήν η ικανότητά του να συνθέτει απίστευτα πιασάρικα και να ερμηνεύει εξίσου ευαίσθητα και περίτεχνα, αναζητώντας και αναδεικνύοντας το δυνατό σημείο κάθε τραγουδιού. Η απογείωση έρχεται σχεδόν πάντα.Σε συνδυασμό με την άριστη παραγωγή, που μπορεί να δανείζεται πολλά από τις διεθνείς (από βρετανικές κιθάρες των 80s, ως τα trick που χαρακτήριζαν τη συνεργασία William Orbit - Madonna), αλλά παραμένει ό,τι πιο φρέσκο, το "Κρυφό Φιλί" μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί μια ολοκληρωμένη ποπ δουλειά.Το μέλλον του ανήκει, αρκεί να μην υποκύψει στις επιταγές επιβίωσης και περαιτέρω ανάδειξης που ίσως του υποδείξουν κάποιοι. Το κοινό του άλλωστε το έχει και το που θα καταλήξει μπορεί να το καθορίσει μόνο ο ίδιος, αφού στηρίζεται μουσικά μόνο στα πόδια του. Προς το παρόν παραμένει άθικτος ακόμα και από το τακτ που χειρίζεται μερικές από τις εμπορικές επιλογές του.
