Το "Πιάνω Φωτιά" είναι πιασάρικο, ολοκληρωμένο dance pop κομμάτια, το ηλεκτρικό "Δεν Θέλω" μια ρυθμική ανάταση από τα 80s που αδικείται από τους αλά-Βανδή στίχους ("Δεν θέλω να μιλάς, δεν θέλω να κοιτάς, δεν θέλω να σε ξέρω, δεν θέλω να μ'αγαπάς") κι από το αλά-Scorpions solo στο τέλος.Από κει και πέρα ...το χάος. Η eurodance των αρχών του 90 αναβιώνει τόσο στο remix του "Πιάνω Φωτιά", όσο και στο "Στα Μαύρα Έχω Ντυθεί", η pop από τα 80s στο "Aνησυχώ". Προσθέστε ολίγη από fm-friendly αισθητική και το μπιτάκι κι έχουμε ένα δίσκο με ήχο που ενώ προσπαθεί να "κολλήσει" στην εποχή μας, βρίσκεται καλά σταθεροποιημένος σε περασμένες δεκαετίες.Να μην ξεχάσουμε και την power μπαλλάντα -αλά Def Leppard- με τη φωνή του Γιάννη Σαββιδάκη στο "Θυμάμαι" ("Μου είχες πει θα 'σαι εκεί, μα δεν ήσουν / Τώρα θες οι ψυχές να μιλήσουν"!). Υπάρχουν βέβαια και άλλα δείγματα: "Εφτά ημέρες λάθος, με ξέχασες κι εσύ, κοίτα με πως σου μοιάζω, χωμάτινη ψυχή" ("Ανησυχώ"), "Δικό μου αυτό το βράδυ, δικό μου το σκοτάδι" ("Δικό μου"), ή το απολαυστικό: "Μικρή στο πάνω χείλος, μια πεντάμορφη ελιά, της Αθήνας σημάδι, κάποια αρχαία μοναξιά (!). [...] Στην άκρη των δακτύλων, φτάνει τώρα η μουσική, ένα τρελό quintetto, πέντε άθεοι θεοί". Και τελειώνει με τη φράση: "Κοντά σου όλα τα 'χω δει"!Η μοναδική σχέση που έχουν πλέον οι Μπλε με το ντεμπούτο τους είναι μια τραγουδίστρια που μιμείται φανερά τα φωνητικά νάζια της Θεοδοσίας Τσάτσου. Μακρύς ο δρόμος...
