Ξυπνάς και βρίσκεις το σκούρο χρώμα μιας μέρας που μοιάζει μακρυνή στην ολοκλήρωσή της... Κάνεις το καθημερινό ταξίδι στα ψυχικά τρίσβαθα των ανθρώπων, εμπνέεσαι από τον ερωτισμό τους, φορτίζεσαι από το κάλεσμα του άγνωστου, μαγεύεσαι από άγνωστες μελωδίες και ήχους της φύσης, σκέψεις που που έχουν στοιχειώσει στο παρελθόν τα όνειρά σου, καταλήγεις να λατρεύεις περισσότερο το τραβηγμένο και σουρεαλιστικό, αλλά παραμένεις κατά βάθος ρεαλιστής -όχι όμως κυνικός... Ο προορισμός είναι άγνωστος, το υβρίδιο ζωντανό, τα vibes έχουν την ένταση που απαιτούν τα λόγια, η μέρα αλλάζει χρώματα για να προκαλέσει, να μεγαλώσει τις συναισθηματικές εντάσεις, να ξεσπάσει σε λυγμούς ή να χαρεί για όσα την απασχολούν. Heyyyy, αξίζει να ζήσει για λίγο στη γυάλα αληθινών μουσικών φαντασιώσεων... Ακόμα και για λίγο, αν κλειστεί σε μια λυρική αφρόκρεμα αγνών συναισθημάτων, από τη μοναξιά και το σπαραγμό, ώς τον έρωτα, την αγάπη και τη γροθιά του εκνευρισμού, μεταξύ chill-out ρυθμών, trip hop και house εκλάμψεων... Μέχρι και jazz στοιχεία περνούν με τη σειρά τους από τον πολύχρωμο καμβά... Δένονται άριστα οι δημιουργικές ανησυχίες του μοναδικού Μιχάλη Δέλτα με τις φορτισμένες στιχουργικές καταθέσεις της Τάνιας Τσανακλίδου, αλλά και του ίδιου... Το "Μια Αγάπη Μικρή" που ακούσαμε κατά κόρον το χειμώνα ήταν το πρόγευμα (αν και εξακολουθεί να είναι εδώ η κορυφαία στιγμή)... Εδώ έχουμε τη συνέχεια της συνεργασίας, η οποία βρίσκεται απλωμένη όμως αριστερά και δεξιά σε διαφορετικούς ηλεκτρονικούς κόσμους και ένα λαβύρινθο ήχων που αντλεί έμπνευση από το περίσσειο συναίσθημα των στίχων...Εδώ πλέον το κάλεσμα έχει την electronica μαεστρία που απολαύσαμε στο Halcyon Days, με μια φωνή όμως (της Τάνιας) που απογειώνει κυριολεκτικά κάθε δευτερόλεπτο στο οποίο συμμετέχει... Απίστευτα λυρική εως δραματική εκεί που χρειάζεται, ευαίσθητη, συναισθηματικά φορτισμένη, χωρίς όμως περιττές φανφάρες, εκεί που χρειάζεται θεατρική, είναι η φωνή και η ερμηνεία της... Κορυφαία, πραγματικά, και καθόλου γλυκερη ή ψεύτικα αισθαντική ή δραματική προκειμένου να εντυπωσιάσει... Δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι σε αυτό το πολυδιάστατο, αληθινό, αλλά και σύγχρονο στους ήχους του album, συμμετέχουν ονόματα όπως ο Γιώργος Κοντραφούρης στο πιάνο και ο Νίκος Βελιώτης στο τσέλο, τυχαία δεν είναι επίσης η προσεγμένη -μέχρι της τελευταίας λεπτομέρειας- παραγωγή, οι στίχοι που δεν κάνουν κοιλιά πουθενά και έχουν μονίμως κάτι να πουν, ακόμα και το πανέμορφο ένθετο που κλείνεται σε μια μινι κασετίνα... Ένα album με άποψη -από τις κορυφαίες ελληνικές κυκλοφορίες του 2001..
