Όντας σε μεγάλα κέφια, 5 χρόνια μετά το "Βαλκανιζατέρ", ο Νίκος Πορτοκάλογλου μας χαρίζει ένα ακόμα δίσκο αναφοράς για τον ίδιο και την ελληνική μουσική, συνδυάζοντας τη λειτουργικότητα του ως soundtrack από τη μία και την επιτευχθείσα αυτονομία ως ολοκληρωμένη δουλειά από την άλλη. Ο Νίκος Πορτοκάλογλου, μακριά από τον ροκ κύκλο του, στον οποίο εισήλθε και εξήλθε με βαθμό άριστα (χαρίζοντάς μας ένα από τα πιο ολοκληρωμένα ελληνικά άλμπουμ της δεκαετίας), περνά σε μια ακόμα πιο ώριμη και σφαιρική αντιμετώπιση της μουσικής και των πόλων της...Πέντε τραγούδια και δέκα ορχηστρικά περιλαμβάνονται εδώ, με την πρώτη ομάδα να αντιπροσωπεύεται μόνο από το πασίγνωστο, πλέον, "Θάλασσά μου σκοτεινή" στην ταινία και τη δεύτερη να δένει άριστα με το δυτικο-ανατολικό σκηνικό της ταινίας. Mπάσο και ηλεκτρική κιθάρα με κανονάκι, τζουρά, κρητική λύρα, νέι και μαντολίνο, κι από εκεί στα samples και τις διακριτικές ηλεκτρονικές παρεμβάσεις, δίνοντας ένα ξεχωριστό, ίσως όχι πρωτότυπο, αλλά λειτουργικό στίγμα συνδυασμού των δύο κόσμων. Aκόμα και το νησιώτικο περνά ως μυρωδιά από τα ορχηστρικά μέρη και γενικά ο παραδοσιακός ρυθμός φιλτράρεται, όχι δίκην δημιουργίας ενός λίγο απ'όλα δίσκου και αχταρμά, αλλά με σεβασμό, έμπνευση, γνώση, αποτέλεσμα χωνεμένο και μεστό.Η Ελευθερία Αρβανιτάκη ερμηνεύει ένα κομμάτι αλλά και στον στίχο "Τι λείπει, τι φταίει και η καρδιά μου κλαίει", συνδυάζοντας σύγχρονο beat με κρητικούς ήχους, ο Σταύρος Λογαρίδης κάνει ένα ενδιαφέρον ντουέτο με τον Ν.Πορτοκάλογλου στο "Τρέχω, τρέχω, τρέχω", ενώ η πρωτοεμφανιζόμενη Ανδριάννα Μπάμπαλη συμμετέχει με το πολύ όμορφο "Δεν ειν' αργά". Τα 'Χάδι’, ‘Γήπεδο’, Καλαμιές’, ‘Άδειο σπίτι’ και ‘Βαλσάκι στο ποτάμι’, συμπληρώνουν με λιτές, δυνατές και ενδιαφέρουσες μελωδίες ένα πλήρες soundtrack, με αυξομειώσεις στις εντάσεις και συνδυασμό λυρισμού, μελαγχολίας, ρομαντισμού και δυναμικού στοιχείου...
