Το ...ενοχλητικό που θα μπορούσε κανείς να καταλογίσει στους Goin' Through είναι η διάθεσή τους να ανοίξουν το ακροατήριό τους τόσο ώστε να μπορούν να χωρέσουν όλοι. Ο Νίκος Βουρλιώτης και ο Μιχάλης Παπαθανασίου δημιουργούν μελωδικό, όχι ιδιαίτερα φωνακλάδικο -αντίθετα ατμοσφαιρικό στις χαμηλότονες του στιγμές- hip hop, χωρίς τους αφορισμούς και την περιττή γκρίνια πολλών συναδέλφων τους. Τούτο δεν σημαίνει ότι αυτομάτως τους κατατάσουμε στην ίδια κατηγορία με τις ήρεμες, σκεπτόμενες δυνάμεις που μας αρέσουν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Οι στίχοι τους δεν λένε τις περισσότερες φορές και κάτι το ιδιαίτερο, η μουσική τους δεν θα είχε πρόβλημα να ενώθεί και με τη φωνή κάποιου εγχώριου "pop star" (και η παλιά συνεργασία με τον ...Μαζωνάκη τα λέει όλα από μόνη της), ενώ οι επιλογές των προσώπων που τους πλαισιώνουν αρκούν για την προώθηση του album: Άλκηστις Πρωτοψάλτη (τραγουδά στο κορυφαίο "Οι Ψυχές") και Λάκης Παπαδόπουλος (συνέθεσε και τραγούδησε στο "Το Τραγούδι μου") συμπληρώνουν τα μεγάλα ονόματα του guest list, δίπλα στους Tha World Fugitivz, DJ'S, Ominus, 'Aσσος', ΤΝS, Σκοταδιστές, I-Lenia. Οι Goin' Through ακούγονται ευχάριστα όσο και ανώδυνα. Δεν ενοχλούν, αλλά δεν προκαλούν παράλληλα το μυαλό και τις αισθήσεις μας με αναζητήσεις κάθε είδους. Το δρόμο αυτό τον διάλεξαν σαφώς και δε μένει παρά να απολαύσουν τα αποτελέσματά του. Την αποδοχή από ένα μεγάλο μέρος του κοινού. Στο οποίο η δική μας άποψη περισσεύει. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, οι Goin' Through είναι περισσότερο ειλικρινείς και τίμιοι με τον εαυτό τους, αλλά και το κοινό από την πλειοψηφία των συνοδοιπόρων τους στο είδος. Ο τίτλος λοιπόν δεν μπορεί παρά να είναι αληθινός.
