"Κι όλο το κουκί ζαρώνει... και το ρεβύθι καμαρώνει"... Σε ένα σουρεαλιστικό pop παραμύθι μας κλείνει ο Χρήστος Αλεξόπουλος στην δεύτερη προσωπική του δουλειά μετά το άλμπουμ "Η Αλλη Πλευρά" (2000), κι εκεί που πάμε να χαθούμε μας καλεί στις ιδιοτροπίες της άγνωστης για μας (αλλά τόσο κοντινής τελικά) καθημερινότητάς του. Εν γνώσει του, λοιπόν, ισορροπεί ανάμεσα στα δύο, αποκαλύπτοντας κατά βάθος έναν άριστο σκηνοθέτη (κι έναν άριστο ηθοποιό -πράγμα φανερό στην ερμηνεία του). Αδιαφορώντας για το πόσο προσωπικές στιγμές και εκφράσεις μπορούν να αφορούν κάτι περισσότερο από τον κύκλο του (κι αυτό δεν είναι σχήμα λόγου, από αυτά που χρησιμοποιούν κατά κόρον οι μουσικοκριτικοί για να εκθειάσουν ευθύς αμέσως την καλλιτεχνική φύση κάποιου), παίζει με το λόγο και τον ήχο συνθέτοντας ως γνήσιος αλχημιστής ένα πραγματικά εναλλακτικό έργο με κλασικά συστατικά! "Ξέρω πως θα 'ναι τώρα. Κάπως κρύα και στυφά και ξέρω και τι έχεις να μου πεις: Προσωρινά...". Με λίγα λόγια καταφέρνει να περιγράψει ολόκληρες καταστάσεις. Όχι ότι τα καταφέρνει πάντα. Ούτε ότι ο αυθορμητισμός και το "άνοιγμα" που επιχειρεί προς το κοινό είναι πάντοτε ευπρόσδεκτος, ούτε ότι συνιστά καλλιτεχνικό έργο κάθε έκφραση που διψά για να βγει από τα χείλη του. Οι "Παραλλαγές στο Μόνο Θέμα", πάντως, αποτελούν ένα από τα πιο ολοκληρωμένα στιχουργικά και μουσικά έργα που ακούσαμε φέτος, όχι μόνο από τον ελληνικό χώρο. Με την παιδική αθωότητα και το ρομαντισμό στα υπέρ της, με πανέμορφες -παλιομοδίτικες κάποιες στιγμές- ενορχηστρώσεις που απλώς αντλούν τα απαραίτητα από την πρώιμη electronica, χωρίς τον αντισυμβατικό ήχο, αλλά με αντισυμβατική διάθεση, με θεατρικές ερμηνείες (οι οποίες μπορεί να ξενίσουν τον ανυποψίαστο ακροατή) και πάνω απ' όλα με όμορφες μελωδίες (η πεμπτουσία, άλλωστε, της pop), το εν λόγω album αποτελεί μιας από τις ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς.Κομμάτια όπως το "Δεν θα πω", κουβαλούν μια περίεργη ευφορία σε uptempo ρυθμούς, αλλά το ίδιο γίνεται και με την τρομπέτα και το γαλ. κορνο στα "Γλυκόλογα" που αποκαθιστά τις ισορροπίες σε χαμηλούς τόνους διατηρώντας παράλληλα το ίδιο κλίμα. Η φαντασία και η δουλειά στην ενορχήστρωση είναι ένα από τα βασικά ατού. Πανέμορφα πλήκτρα που δημιουργούν ένα cool και ευφορικό κλίμα, παραπονιάρικο φλάουτο, κοντραμπάσο, όμποε, αγγ. κόρνο και διακριτικά drums πάνω στο βασικό μοτίβο που δίνει το πιάνο, μπορεί να βρίσκονται σε ένα μόνο κομμάτι, προκειμένου να χτιστεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα. Ξεχωρίζει επίοης το "Της Φωτιάς", ένα καταπληκτικό instrumental tango όπου το βιολί και η βιόλα πλαισιώνουν το πιάνο, την τρομπέτα και το όργανο, το "Έκαψες το Μάρτη σου" με τους όμορφους στίχους ("Αστράφτει ο αναπτήρας, η φλόγα καίει την κλωστή το άσπρο και το κόκκινο ενώνονται σε μαύρο... Κάνει ζέστη κι έχει ανοίξει τώρα η γη, λάσπη ξερή γράφει σχήματα σε ρόμβους"), αλλά και το uptempo "Προσωρινά" όπου κιθάρες, πλήκτρα και λοιποί σύντροφοι μπλέκονται κάποια στιγμή σε ένα διακοπτόμενο παιχνίδι θορύβου στο οποίο παρεμβάλλεται μια μαγευτική uptempo γλυκόπικρη μελωδία. Τα φαντάσματα του Brian Eno, του Morrissey αλλά και πολλών άλλων "άσχετων" μεταξύ τους δημιουργών πλανώνται πάνω από το έργο, όχι επισκιάζοντας τη γνησιότητά του, αλλά επικροτώντας τις πολυμορφικές του επιλογές και τα παιχνίδια με το κλασικό και το σύγχρονο, το έντεχνο και το πρωτόλειο. Ο Χρήστος Αλεξόπουλος διαθέτει και την πείρα για ένα τέτοιο έργο και την επιμονή και τη φαντασία και παράλληλα δεν υπεκφεύγει από τις αδυναμίες του (το ότι π.χ. δεν είναι τραγουδιστής), αλλά τις μετατρέπει κι αυτές σε πλεονεκτήματα. Αν την πρώτη φορά αυτό το νεφελώδες σκηνικό σε τρομάζει ή σε απωθεί, τη δεύτερη ή την τρίτη καταλαβαίνεις ότι δεν είναι παρά η αρχή για νέες ηχητικές περιηγήσεις, με συστατικά όμως γνωστά. Αυτή όμως είναι και η μαγκιά της σωστής χημείας...
