Από το πιο mainstreamο - μπαλλαντοειδές αισθητικό φίλτρο να περνούσε η (νέα) δουλειά της Ελένης Πέτα, το αποτέλεσμα πάλι δεν θα ήταν τόσο βαρετά ασήμαντο. Ο Σόλωνας Αποστολάκης και η Ζωή Τηγανούρια συνέθεσαν δεκατέσσερις, κατά βάση, μπαλλάντες με ηλεκτρικές εξάρσεις, λίγο από ethnic για να σπάει τη μονοτονία, αλλά χωρίς ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης. Αποστάσεις από παντού, συνθετικά κλισέ και ατελείς δημιουργίες, δίπλα σε εύκολους και μονότονους (μέσα στην αναζήτηση κοινότυπων στίχων από την ίδια "μοναχική" ή "ερωτική" θεματολογία) στίχους των Τάσου Βουγιατζή, Βαρτουί Βαρτανιάν, Ζωής Τηγανούρια, Σάνι Μπαλτζή και Θοδωρή Γκόνη. Υπάρχει όμως κρυμμένο να διαμαντάκι που αξίζει της προσοχής μας. Είναι το Μονοσύλλαβο Αγόρι του Γκόνη. Αν, δε, συνυπολογίσουμε τις σημαντικές προσπάθειες της τραγουδίστριας να αναδείξει (όσο αυτό είναι δυνατόν) κομμάτια προορισμένα να ξεχαστούν τόσο γρήγορα όσο γρήγορα δημιουργήθηκαν, με το (υπαρκτό) φωνητικό ταλέντο της, τότε μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι δικαιούμαστε καλύτερα πράγματα από αυτήν στο μέλλον.
