Θετικά: Ανάλαφρο ρετρο-pop κλίμα με dance, mid tempo ή μπαλλαντιέρικη διάθεση, προσπάθεια για πολυμορφία στη μουσική (αν και το αποτέλεσμα δεν την δικαιώνει, αφού η φαντασία λείπει), χαρακτηριστική και ότι πρέπει για το είδος της φωνή, ρομαντική ατμόσφαιρα.Αρνητικά: Στίχοι αδιάφοροι και τετριμμένοι (δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι και η Ναταλία Γερμανού επιστρατεύτηκε), συνθέσεις που φλυαρούν στην αδυναμία τους, ελάχιστες καλές στιγμές.Χαλαρά και ήρεμα κυλούν τα πάντα στο δεύτερο δίσκο της Ηρώς Λεχουρίτη. Η κιθάρα και τα πλήκτρα έχουν τον κύριο λόγο, η φωνή της τα καταφέρνει περίφημα, οι συνθέσεις κάτι προσπαθούν να πουν ή να θυμίσουν, σε τελική ανάλυση όμως το αποτέλεσμα είναι ίσως χειρότερο και από αυτό του ντεμπούτο της, λόγω έλλειψης περιεχομένου: Στιχουργικού και συνθετικού, με τα κλισέ να δουλεύουν στο full. Και είναι κρίμα, γιατί ως τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια έχει πολλά περιθώρια εξέλιξης, και σίγουρα δεν θα χαιρόμασταν να τη βλέπαμε ως μια ακόμα μέσου όρου pop-μπαλλαντιέρικη τραγουδίστρια την οποία γρήγορα θα ξεχνάγαμε. Οι ήπιοι και χαλαροί τόνοι και ρυθμοί δεν συνεπάγονται το αυτό και για τη δουλειά.
