Ένα από τα πιο αξιόλογα ελληνικά hip-hop σχήματα επιχειρεί να μπει σε χωράφια που κανείς μέχρι τώρα δεν έχει αποτολμήσει να εισέλθει. Ο αρχαιοελληνικός τίτλος του album "Έσσεται Ήμαρ" και η εισαγωγή - κάλεσμα της μούσας μας βάζουν σε ένα κλίμα διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει και από τους ίδιους και από όλα τα ελληνικά σχήματα. Η αρχική αμηχανία και έκπληξη δίνουν τη θέση τους σε μια προεκτικότερη αντιμετώπιση του όλου εγχειρήματος, και για να είμαστε πιο ακριβείς, για όσους δεν κατάλαβαν, πρόκειται για μια αρχαιοελληνική προσέγγιση στο hip-hop (και αντίστροφα, δηλ. μια hiphopική προσέγγιση της αρχαίας ελληνικής μουσικής; Δεν θα τα χαλάσουμε εδώ), με απαγγελίες με μπόλικο στόμφο, ατμόσφαιρα κατάλληλη, το γνωστό τσαμπουκά τους, αλλά και παραδοσιακά μουσικά όργανα, όπως αρχαία βάρβιτος, σύριγξ, σείστρον, κέρας, κανονάκι, αυλό και μασιά (υπεύθυνος για το τελευταίο προαναφερθέν μέρος είναι ο Πέτρος Ταμπούρης). Βλέπουμε λοιπόν εδώ, πέρα από τα καλέσματα στη μούσα, τη χρήση του πολυτονικού, τη γενικότερη αισθητική -μουσική, στιχουργική και του layout- και την αρχαία ελληνική γλώσσα που χρησιμοποιούν σε ένα κομμάτι (Πυθαγόρειον) εξ ολοκλήρου, μια προσπάθεια προσέγγισης δύο διαφορετικών κόσμων, του σύγχρονου δυτικού -στον οποίο μέχρι τώρα οι ίδιοι άνηκαν εξ ολοκλήρου με τις μουσικές τους καταθέσεις- και του αρχαιοελληνικού. Σαν ιδέα μας φαίνεται άκρως ενδιαφέρουσα, χρειάζεται όμως ιδιαίτερη προσοχή και άποψη στη σύγκλιση ώστε το εγχείρημα να μην φτάσει τα όρια του γραφικού.Δυστυχώς, όμως, η όλη αισθητική και η "εύκολη" αντιμετώπιση μιας δύσκολης στην εφαρμογή της ιδέας, κάνουν τα πράγματα ψεύτικα, και άθελά τους η αμηχανία που προκαλούν στον ακροατή δεν είναι μόνο λόγω του διαφορετικού του ακούσματος, αλλά κυρίως προέρχεται από τους ίδιους, οι οποίοι από κάποια στιγμή και μετά προφανώς δεν ήξεραν πως να δουλέψουν την αρχική ιδέα. Πέρα από τη σημαντική δουλειά του Πέτρου Ταμπούρη, όλο το υπόλοιπο υλικό βγάζει ένα "δήθεν" προς τα έξω, μια γραφική εικόνα επιθετικού αρχαιοελληνικού funky hip-hop με στίχους που λένε ελάχιστα. Υποψία που ενισχύεται από την παρουσία ενός κατα τ'αλλα πολύ όμορφου κομματιού, του Εις Τα Βάθη Της Καρδιάς Μου που η καταγωγή του γρίσκεται στο Φανάρι του 18ου αιώνα (!), αλλά και από αυτήν κομματιών όπως ο "Δούρειος Ίππος" που εισάγει βάναυσα την disco των 80s στο αρχαιοελληνικό αισθητικό πλαίσιο.Δεν ξέρω τι ακριβώς ήθελαν να βγάλουν οι Terror X Crew με αυτό το συνοθύλευμα στίχων και ήχων. Την άποψη και τη στάση ζωής τους την ξεκαθαρίζουν γρήγορα στο "Ξόδι", όμως κάπου στα μισά αυτοδιαψεύδονται πέφτοντας στην παγίδα του δήθεν για να καλύψουν τις αδυναμίες της αρχικής ιδέας. Ξεκινάς για τον απόλυτα ανατρεπτικό δίσκο και μπλέκεσαι σε κλισέ εικόνες που το μετατρέπουν σε μια τεράστια φανφάρα. Και δεν αναφερθήκαμε, στις στιχουργικές και μουσικές τους αδυναμίες που είναι για πρώτη φορά ιδιαίτερα εμφανείς. Μέσα σε όλα αυτά, το ηλεκτρονικό instrumental Πανικόβλητον, απαλλαγμένο από κάθε άχρηστο άγχος, φαντάζει σαν τη μύγα μες στο γάλα....
