Όπου επικρατεί η ομοιομορφία δεν μπορεί παρά κάθε τι που ξεφεύγει από τα ήδη δοσμένα και εκφράζεται κατά τρόπο ξεχωριστό να τραβά την προσοχή και να προκαλεί θετικές εντυπώσεις. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με το cd «Σταματίνα», ένα cd διαφορετικό.Ο ήχος δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί. Μία κοντινή προσέγγιση ίσως έδινε ο ορισμός του ως «κιθαριστικό μπλούζ». Οι τόνοι είναι μάλλον χαμηλοί, σκοτεινοί αλλά και σε ορισμένα σημεία ρυθμικοί. Η μουσική είναι ατμοσφαιρική. Σε καλεί να την απολαύσεις με τα μάτια κλειστά και αν πραγματικά αφεθείς μπορείς να απολαύσεις όμορφα μουσικά ταξίδια.Από άποψη στιχουργική συναντάμε την απλότητα, την αμεσότητα και την ειλικρίνεια. Ο στίχος κινείται μακριά από επιτηδευμένους λυρισμούς, δεν επικαλύπτει βαθυστόχαστα νοήματα. Ο Αγγελάκης και ο Καννελόπουλος που συμμετέχει στιχουργικά, μιλούν απλά κι αληθινά. Σε καμία περίπτωση ο στίχος δεν είναι επιφανειακός ή μονοδιάστατος. Αντίθετα, είναι εικονοπλαστικός σε πρώτο επίπεδο, αλλά μέσα στις εικόνες που γεννά τοποθετεί και κάποια άλλα νοήματα, κάποιες πιο ενδόμυχες σκέψεις. Με το στίχο ζωγραφίζονται εικόνες, σε άλλα σημεία αποτυπώνονται συναισθήματα είτε απλά καταγράφονται βιώματα …Ένα ακόμα πολύ θετικό στοιχείο του cd «Σταματίνα» που αξίζει να αναφερθεί είναι η προσεγμένη, η πολύ αξιόλογη προσαρμογή της ελληνικής γλώσσας στη μουσική. Εγχείρημα όχι πολύ εύκολο και με όχι συχνή επιτυχία.Επίσης, λέξη που φωτογραφίζει τη «Σταματίνα» είναι η ισορροπία . Στίχος και μουσική συμβαδίζουν. Δεν προκρίνεται κανένα από τα δύο σε κανένα σημείο. Το πάντρεμα είναι πολύ καλό, οι αναλογίες σωστές. Και όμοια τα φωνητικά συνοδεύουν δίχως να μένουν πίσω ούτε να προπορεύονται. Όλα δεμένα συνυπάρχουν με τον καλύτερο τρόπο. Χαρακτηριστικό δείγμα της ισορροπίας αυτής είναι το τραγούδι «Ζαχαρίας»: η μουσική στο ξεκίνημά της δημιουργεί τον ήχο της θάλασσας, νομίζεις πως ακούς κύματα και ο στίχος έρχεται να επιβεβαιώσει: «Ο αστερίας στην άμμο άραζε…» Στο σημείο αυτό , αφού έγινε αναφορά σε συγκεκριμένο κομμάτι θα ήθελα να επισημάνω ακόμα ένα που ξεχώρισα. Αγαπημένη μου στιγμή από τη «Σταματίνα» είναι το τραγούδι που βρίσκεται στην καρδιά του cd και ίσως όχι τυχαία, η «Μάγισσα»Ως αρνητικό της δουλειάς θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι κινείται σε χαμηλούς τόνους που ίσως δεν αγγίξουν πολλούς, ίσως κουράσουν και δεν επιτρέψουν εύκολα στον καθένα να το ακολουθήσει. Η «Σταματίνα» δεν είναι ένα «κοινωνικό» cd. Δεν προσπαθεί να σε κατακτήσει, αλλά σε καλεί να το ανακαλύψεις. Δεν ανοίγεται, αποφεύγει την εξωστρέφεια, καταδεικνύει όμως το δρόμο για να το προσεγγίσεις. Η όλη προσπάθεια αποπνέει εσωτερικότητα. Ο Αγγελάκης σαν να θέλει με τη δουλειά αυτή να στρέψει τα βλέμματα στην ουσία, στην πραγματική αξία που βρίσκεται μακριά από την επιφάνεια. Το στοιχείο αυτό είναι ταυτόχρονα και πολύ θετικό γιατί το cd θα προσελκύσει άτομα που συμμερίζονται την αντίληψη αυτή. Συνοψίζοντας θα έλεγα ότι η «Σταματίνα» είναι ένα cd με προσωπικό ύφος, μία έκφραση γνησιότητας. Αποτελεί μία νέα πρόταση που πιστοποιεί ότι στον ελληνικό χώρο υπάρχουν ακόμα ανεξερεύνητοι μουσικοί δρόμοι. Συνιστά ένα cd πρόδρομο μίας νέας μουσικής έκφρασης που καλό θα είναι να αντιμετωπιστεί ως τέτοιο και όχι ως εφαλτήριο αντιγραφών.
