Σαν γλυκιά προσευχή στο άγριο φως ενός κυκεώνα ανέμπνευστων τραγουδοποιών, ο Λουδοβίκος των Ανωγείων συνθέτει μια από τις λίγες ευαίσθητες ρωγμές που παράλληλα εμμένουν στις σταθερές τους αξίες. Δεν πρόκειται να ακούσουμε αλλαγές στη μουσική φόρμα, ούτε στο σκούρο χρώμα των εικόνων που πλάθει. Με μια φωνή που δένει με το νοσταλγικό στίχο, αλλά και με τη βοήθεια στο τραγούδι των Μαριαστέλλα Τζανουδάκη, Μαριάννα Πολυχρονίδη, Σοφία Βασιλαράκη, αλλά και του Αργύρη Μπακιρτζή (συν την απαγγελία του Διονύση Σαββόπουλου στο "Η Καλαμιά κι ο Ανεμος") μας προσφέρει κυριολεκτικά δεκαπέντε τραγούδια σπάνιας ομορφιάς και ευαισθησίας, συνθέτοντας έναν από τους καλύτερους και πιο αληθινούς δίσκους που ακούσαμε τελευταία από Έλληνα καλλιτέχνη. Σημαντική είναι και η βοήθεια του Γιώργου Παυλάκου που επιμελείται την πανέμορφη ενορχήστρωση.Επιμένοντας σε χαμηλές ηχητικές πτήσεις και εσωστρεφείς, αλλά δουλεμένες μουσικά καταθέσεις, ο Λουδοβίκος των Ανωγείων μας μιλά με συγκίνηση, και αληθινό -και όχι δήθεν- πόνο για χαμένες ερωτικές υποθέσεις, για το θάνατο και την αποτυχία, για αναμνήσεις που σκόρπισαν πλέον σαν νεφελώματα στο μυαλό και βγαίνουν στην επιφάνεια μόνο με δάκρυα, για παραμύθια που ζούμε σε άλλη μορφή καθημερινά... Ένας πλήρης δίσκος που ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος, "χωρίς ανάσα"...
