Δεν πέρασε αρκετός καιρός από την (προσωρινή έστω) διάλυση των Πυξ Λαξ και το ήμισυ εκ του βασικού συνθετικού διδύμου τους, ο Μπάμπης Στόκας, μας παρουσιάζει την πρώτη ολοκληρωμένη solo δουλειά του, όπου γράφει και ερμηνεύει. Όλα εδώ μας φέρνουν στο μυαλό το ..."προς τι η διάλυση". Ούτως ή άλλως τις συνθέσεις του στο συγκρότημα τις περισσότερες φορές τις αναλάμβανε ενορχηστρωτικά και ερμηνευτικά ο ίδιος, ενώ το ύφος και οι ιδέες που συναντούμε στα "Πουλιά της Νύχτας" δεν διαφέρουν σε τίποτα από τις τελευταίες δουλειές των Πυξ Λαξ: Ήτοι ηλεκτρικές μπαλλάντες με κάποια δόση θλίψης και ενίοτε συγκρατημένου μελοδράματος, άφθονη μελαγχολία, ερωτικούς στίχους ως επί το πλείστον και μελωδίες που σου εντυπώνονται στο μυαλό τόσο -μα τόσο- εύκολα. Το Κλάμα, ο Νοτιάς, το Ένα Χαλασμένο Παιχνίδι, η επτάλεπτη μπαλάντα Αντέχω, Το φως έχει κλείσει, το Mister και το Σκιές στο φως, το αεράτο Γεια Σου Νύχτα Καληνύχτα, είναι όλα κομμάτια αξιοπρεπή και λιτά, με τις κιθάρες και το μπάσο να χρησιμοποιούνται πολλές φορές και για τη δημιουργία ενός ηλεκτρικού pop ήχου με λαϊκές υπόνοιες, αλλά κυρίως για την δημιουργία μιας ατμόσφαιρας μελαγχολικής, όσο και ερωτικής.Ο Μπάμπης Στόκας αγαπά τον Dylan, το Μάνο Λοίζο, το Σαββόπουλο. Λατρεύει της μυρωδιές της άνοιξης και τη μελαγχολία ενός χειμωνιάτικου απογεύματος, χάνεται στα ίδια λάθη με τον ίδιο νεανικό ενθουσιασμό ή έτσι τουλάχιστον θέλει να πιστέψουμε. Και το αστικό, μη καλαίσθητο περιβάλλον που τον περιβάλλει, κι αυτό είναι αφορμή έμπνευσης. Μόνο που από όλο αυτό το μελαγχολικό καμβά, ελάχιστες στιγμές βγαίνει ο ίδιος προς τα έξω. Τις περισσότερες φορές στέλνει άλλους χαρακτήρες να τραβήξουν το λούκι και να το περιγράψουν. Ελάχιστες φορές ο εξομολογητικός χαρακτήρας δεν μοιάζει επιτηδευμένος και άρα κατά ένα μεγάλο βαθμό πλαστός. Άλλωστε πόσο ζουμί μπορεί να έχει απομείνει από ένα φαγητό που έχεις ζεστάνει πάρα πολλές φορές. Είναι ευνόητο ότι από κάποια στιγμή και μετά δεν σε οδηγούν οι ίδιες εμπειρίες, αλλά ουσιαστικά πουλάς τις αναμνήσεις τους, επαναλαμβάνεσαι, και κουράζεις και το ίδιο το κοινό, εκτός ίσως κάποιων εφηβικών ψυχών που καλά κάνουν και αρκούνται στο να ακούν ένα φτηνά κατασκευασμένο καταπραϋντικό ερωτικό παραμύθι. Η απογοήτευση, η θλίψη, τα σκαμπανευάσματα και οι πανέμορφες μυρωδιές του ερωτικού παιχνιδιού είναι στοιχεία που χρωματίζουν έντονα τη ζωή μας, και όποιος αφουγκράζεται κάποιες μικρές στιγμές τους και τις υποτάσσει σε μικρές και χαρακτηριστικές λεξούλες σίγουρα αξίζει της εκτίμησής μας. Το θέμα είναι αν μπορούμε να αντέχουμε να τις βλέπουμε να γίνονται, από κάποια στιγμή και μετά, πινέλα για ένα κατά παραγγελίαν πίνακα, και μάλιστα τον ίδιο. Να τις βλέπουμε να μπαίνουν δίπλα δίπλα σε ένα συγκεκριμένο και έντεχνο (με την κακή έννοια τρόπο) σύνολο στίχων για να βγάλουν με τη βοήθεια της ατμόσφαιρας ένα δήθεν αληθινό και εξομολογητικό προφίλ... Την αλήθεια και την ειλικρίνεια την αναζητούν περισσότερο οι νεαρές ηλικίες, όσοι (ίσως και καλώς) δεν έχουν αναπτύξει ακόμη τις κυνικές αντιστάσεις, αυτοί που αναζητούν περισσότερο συγκεκριμένες λέξεις - κλειδιά, αυτοί που ταυτίζονται πανεύκολα απο ομοιοπαθούντες, αυτοί που εύκολα λοιπόν συγκινούνται τόσο από αληθινούς όσο και από λαϊκιστές. Και μη νομίζετε ότι η γραμμή ορίζεται δια παντός. Γιατί ακόμα και αν ο Μπάμπης Στόκας, για παράδειγμα, ήταν στη μία πλευρά, πλέον η επανάληψη της συνταγής (στιχουργικά και συνθετικά) τον φέρνει στην άλλη. Κάθε μουσικός χρειάζεται που και που να σταματά και να κάνει ένα μικρό απολογισμό, προκειμένου να εξελίσσεται ο ίδιος και να μην κουράζει το κοινό. Αν και η ευκαιρία αυτή του δόθηκε με τη διάλυση των Πυξ Λαξ, εκείνος αισθάνθηκε ασφαλής στις ίδιες μανιέρες και κράτησε τον ομφάλιο λώρο. Μην παραπονιέται, λοιπόν, αν και το ίδιο το προφανές target group που επέλεξε τον βρει απλώς ικανοποιητικό και όλοι οι υπόλοιποι εκνευριστικά αδιάφορο, ακόμα και αν ο ίδιος βγήκε από το studio έχοντας την αίσθηση ότι μας άφησε ένα αριστούργημα.
