Αν και λιγότερο επώδυνο από το ανάλογο του Σταυρού του Νότου, το "Live στην Αρχιτεκτονική" στερείται επίσης ουσιαστικού λόγου ύπαρξης: Δεκατέσσερα γνωστά κομμάτια περνούν από ένα τρελό μίξερ για mainstream γούστα. Ο Σαββόπουλος με το "Black Velvet", το "69 Με κάποιο φίλο" του Σιδηρόπουλου με το "Dust In the Wind", το "Τα Λόγια και τα Χρόνια τα Χαμένα" των Γιάννη Μαρκόπουλου / Μάνου Ελευθερίου με το "Ride Like The Wind" των Christopher Cross και το "Σ' Ακολουθώ" του Μάνου Λοϊζου με το ..."You Oughta Know" της Alanis Morissette... Απο κει και πέρα τι σχόλιο να κάνει κανείς, πέρα από το γεγονός ότι οι Κωνσταντίνα, Pulp Fiction, Τις Πταίει; και Μέθεξις που ερμηνεύουν, απλώς προσπαθούν (να κάνουν τους παρευρισκομένους να διασκεδάσουν)... Ποιες άλλες μουσικές σκηνές μας έμειναν;
